Ein tunga er tagnað á Gjógvarágarði,
ein rødd, hon er horvin, sum øllum var góð,
við henni eitt stórmenni frá oss er farið,
sum vitugt og orðfimt ímillum oss stóð.
---
Vit kendu teg, Jógvan, sum mannin hin fróða,
sum stillførur inti títt verk millum menn,
sum listilært smílandi gavst oss tað góða
í verki og orði og øllum í senn.
Tú bart okkum torvið tað nýggja til grúgvu,
tú hitaði eisini væl við títt orð,
tú hittinorð gávmildur gavst oss í rúgvu,
tá prát gekk í túni og inni við borð.
Tú vart okkum øllum og tínum hin frægi,
sum vísur og vitur ímillum oss var,
ein hugarenslkelda, sum okkara staði
ein sopa í smáum av vísdómi bar.
Nú legði tú leið burt úr lívsins rósi,
nú helsótt teg tærdi av foldum,
nú hvílir tú sælur í øðrum ljósi:
Vár vinur sov blítt undir moldum.
pmp
