Kostdeildin gjørdist tann trygga ramman, har vit bygdabørn fingu tríggjar góðar máltíðir, plus tvær millummáltíðir - oftani við heimabakaðari kaku.
Fyrstu tvey árini deildi man kamar, og triðja árið slapp man í egið kamar.
Eg búði á Dreingjakostdeildini, og vit hildu okkum nokk vera eitt sindur skrappari enn genturnar á Gentukostdeildini. Sentrum í húsunum var mynttelefonin og uppihaldsstovan við teimum gomlu slitnu sofunum og sjónvarpinum.
Eg búði har í trý ár - 1988-1991, og stutt eftir, at eg flutti út, var húsið gjørt um til skúlabygning, og bygdabørnini flutt út í býin.
Sjálvandi var kostdeildin brandfarlig, tað vistu vit nokk øll sum búðu har. Men kraftigu krókarnir undir vindeyganum, og línurnar í skuffunum, vóru okkara tryggleiki, at vit nokk sloppu út, um tað endaði galið.
Onkutíð minti onkur okkum á, at húsið, vit búðu í, var eitt gamalt sanatorium, og nógv fólk vóru deyð har inni. Eg má siga fyri mín part, at tað rørdi meg ikki nevnivert. Omma mín var ein av teimum mongu, sum fekk tuberklar undir øðrum heimsbardaga, og tá týsk bombuflogfør flugu yvir Føroyum, vóru hon og hinir sjúklingarnir fluttir niður í kjallaran. Omma, ið tá var batnað nakað, gjørdist sjúk av kuldanum í kjallaranum og doyði frá manni og fýra smáum børnum.
Myrka søgan hjá gula húsinum var onki, ið skuggaði lívsgleðina, tey árini eg búði har. Eg eri glað fyri tíðina í húsinum, og eri vís í, at um kostdeildin ikki tók ímóti okkum bygdabørnum, høvdu nokk nógv av okkum ongantíð fingið húgvuna á høvdið.
