Jú, men hví ikki?
Fótbóltur er ein religión, ein av teimum trábeitnu. So sjálvsagt var tað eitt frálíkt hugskot, beint til kalda høgrabeinið, at hava gudstænastu á einum fótbóltsvølli. Eina stadionmessu. Stongin inn og út aftur.
Og fótbóltsribbaldar hita upp í kirkjunum, B36 í Dómkirkjuni og HB í Vesturkirkjuni, AB í Argja kirju og allar fraksjónirnar við teimum eksotisku nøvnunum í Hoyvíkar kirkju. Triði hálvleikur í Ebenezer.
Kirkjurnar hava skeinkiloyvi. Har verður javnan skonkt, Bloody Mary, javnari sunnudag.
Og kirkjan fekk hissini skeinkiloyvi til festivalin á ovari vølli. Ovari sjálvandi, nógvur súmbolikkur er í heimagjørdu trúnni.
Vit rangstøddu gudleysu, flaggið uppi í hálvari stong, eiga niðari vøll, har vit standa væl.
Størstu syndararnir stóðu í brotsteiginum á ovari vølli og stadionspikararnir, prestarnir, góvu boðskapin millum sín á miðjuni og herjaðu síðani á, fóru í álop.
Klokkarin á beinkinum. Dómarin í erva.
Tann grábeinti spælir ikki við, er skaddur, brotið beinið.
Kirkjan er vorðin grøn. Hon hevur annars altíð verið svørt, kolasvørt. Og hvar er grønari enn á eftirgjørda handilsgrasinum í Gundadali?
Ókeypis atgongumerkið ein lutaseðil um eina ferð til Himmals, einvegis.
Slíkt tvørkirkjusóknarligt samstarv tvørtur um miðjuna fløvar í einum køldum vári. Og altarbreyðið er runt.
Eina staðni stendur tó, er mær sagt, at tey, sum vilja tilbiðja og dyrka Gud, eiga at fara í einrúm og lata vindeygu og hurðar væl aftur. Tí tað viðkemur ongum øðrum, tað, sum er millum teg og Gud. Men hetta var bara ein glíðandi takling. Súmbolikkur helst. Sálin er einrúmið.
Sjálvandi ber til at rópa boðskapin út um allar geilar eisini og smugla hann inn í lond, sum annars klára seg væl uttan hann.
Vit seta oman aftur í Gundadal, har støðan nú er eitt-null til eystara prestagjald.
Inngangssálmurin var “Niels hevur felagið stovnað...”
Og blást var í basúnir.
Útgangssálmurin verður sungin í tíðini, sum bispur leggur afturat.
Messan varð nakað seinkað, tí graslíkið skuldi vígjast fyrst.
Og kirkjuvínið skuldi latast á saftdunkarnar.
Tað var annars ikki gamalt at brúka fótbóltsvøllin í kirkjutíð.
Nú kemur ein ófantalig takling afturat, meðan dómarin ikki sær:
Ein slíkur happening hjá monnum í kjóla er brot á politiviðtøkuna fyri Tórshavn. Hon er á donskum, tí málsøkini politi og viðtøkur eru ikki yvirtikin. Politiviðtøkan er púra greið, tó at hon er á hinum móðurmálinum:
§ 3. Slagsmål, skrigen, råben, højrøstet syngen eller anden støjende, voldelig, fornærmelig eller lignende optræden, der er egnet til at forstyrre den offentlige orden eller medføre ulempe for andre tilstedeværende eller omboende, må ikke finde sted på veje eller andre steder, hvortil der er almindelig adgang.....
og so eitt afturat:
§ 7. På de i § 3, stk. 1, omhandlede steder må opløb eller sammenstimlen, der er egnet til at forstyrre den offentlige orden, ikke finde sted.
Stadionmessan varð sjálvandi bara bríkslað í gongd, um Gud vildi. Tað vildi hann ikki klokkan nakað í fýra morgunin, tá eitt ordans brak var úr erva. Men hann blíðkaðist út á fyrrapartin og vildi kortini.
Tað er tó ørkymlandi fyri tey rætttrúgvandi, at fólkakirkjan kemur glíðandi eftir glíðbreytini hagar, sum meginparturin av fólkinum er, í 21.øld. Herfyri var poppkonsert í sjálvari høvuðskirkjuni, dómkirkjuni.
Á Gud, á Gud, hvat verður tað næsta?
Vit eru á graslíkisbøi Harrans. Skjótt slokna stadionljósini, og tenn fara at grísla í ævigum myrkri.
