Í morgin verða blómutyssi løgd á øll tey pláss, har fólk, ung sum gomul, gjøgnum árini hava látið lív í ferðsluni.
Men ongar blómur verða at síggja, har Sunnvard hósmorgunin í farnu viku koyrdi útav. Hann var í trygdarbelti og slapp við lívinum, hóast stoyturin var harður.
Sjálvur ivast Sunnvard ikki í, at hann var deyður, var hann ikki íbundin.
Hann hevði koyrt beiggja sín á flogvøllin og var í skundi á veg til arbeiðis á Kambsdali, tá hann brádliga misti tamarhaldið á bilinum.
Sunnvard roknar við, at tað hevur verið ov lítil luft í eina dekkinum, tí við eitt rendi bilurin seg niðan av vegnum.
- Eg koyrdi ikki í mínum egna bili, men tað var sjálvsagt mín skylda at
ansa eftir, at bilurin var í tí standi, hann átti at vera, sigur hann.
Sunnvard sigur, at tað onkuntíð er komið fyri, at hann hevur koyrt uttan trygdarbelti.
Men framyvir verður eingin ?slingur í valsinum? hjá Sunnvardi. Hann hevur lært, hvussu vandamikið tað kann vera, um tú letur líkasæluna ráða.
