Æðuvíkingurin var lívsjáttandi, ein maður vit kenna, eitt einfalt lív, ein spegilsmynd av at øll hava eitt pláss í lívinum, og ongin er meira týdningarmikil enn nakar annar, soleiðis har á leið, tá íð alt kemur til alt. Tað er lítið hugaligt at sita á ovastu rók í samfelagnum, um deymurin av skadni og burturkasti forpestar gerandisdagin niðri í túninum.
Tá íð sendingin var liðug, legði Jóhan í Æðuvík seg á eina játtandi jalliga dúrandi hyll inni í heila mínum, meðan navni hansara leyp upp í ein heldur ófriðaligan, negativan og argingarsaman kneysa og tað er her eg skapi.
Carl Jóhan, stendur klárast í minninum. Tað er so lætt at argast inn á henda mann, sum sigur alt so beinleiðis. Tað er so lætt at halda við fjøldini.
Maðurin hevur rætt. Hví skulu vit halda so lítið um okkum sjálvan, bara tí at onnur halda tað. Hví skal tað vera ein dygd.. Vit eru skapt við teimum evnum skaparin gav, og hesum evnum eiga vit at vera errin av og ongin eigur at seta eitt ljós undir eina skeppu, uttan at hann vil hava myrkur.
Hjartaskerandi var at síggja henda høvunda standa í barndómsheiminum á Mejarínum og greiða frá hvussu svárt tað var at vera sendur til Danmarkar á kostskúla, har deiggið til forherðingin varð sett at ganga.
Okkurt er spurt burtur úr, væl dugir hann at skriva, tað er Ó - søgurnar um djevlskap eitt gott dømi um.
Hvørt við sínar náðigávur, vit eru nakað øll somul, og summi eru fremri enn onnur.
