Ikki bert slapp eg við honum, tá hann fór at dyrgja ella royna eftir reyðfiski/men eg slapp sjálvur at hava bátin og at rógva við honum um allan fjørðin – til Tjaldavíkshólmi og inn á botn í Trongisvági. Tað var sjáldan, at eg var einsamallur í bátinum.
Tvøroyri bar dám av stórbærum reiðara- og handilsvirksemi. Reiðarum og handilsmonnum, sum hildu uppi eini ektaðari borgarligari mentan – einki ilt um tað – ein og sama mentan, sum var at finna í fleiri øðrum virknum býum aðrastaðni í Norðurlondum, við fínum húsum og prýðiligum havum og einum atburði, sum tú annars bert fanst í teirri stóru verð.
Men har vóru eisini fiskimenn og arbeiðsfólk – og fiskagentur komu í síni tíð úr øllum heraldshornum úr Føroyum at arbeiða í fiski, onkrar teirra húsaðust enn á loftinum í einum gulum pakkhúsi, tá eg var har og ferðaðist. Ítøkiligasta ímyndin av arbeiðara og fiskimannaklassanum var at finna í býlinginum Kirkwall – ella Valinum, har húsini stóðu tætt saman. Ein mergjaður arbeiðaraklassi, ið ikki bert hevði heitt blóð, men sum eisini hevði eitt stættarmedvit, sum vildi nakað, og sum gjørdi sítt til at leggja grund undir eini arbeiðaramentan, sum førdi til ítøkiligan samtøkupolitikk, eitt nú Ísvirkið. Fyri ein fólkalívsfrøðing var og er Tvøroyri við sínum mótsetningum ein ómetaliga áhugaverdur staður. Kanska er klassamunurin ikki tann sami í dag sum tá, tí tíðir broytast og fólkið við. Nú er sambandið manna millum ofta at líkna við strukturin í einum tallerki við spaghetti, har alt grípur inn í hvørt annað og konturarnir eru tí ikki longur so klárir, sum teir vóru fyrr.
Inni í Trongisvági hevði eg eina ommusysti, Juliu, ið var gift við Alexander Hvidtfeldt, ein gamal hugnaligur skipari. Honum hevur helst dámt meg, tí ein dag kom hann og setti ein svartan bowlarahatt á 12-ára gamla høvur mítt og segði, at eg skuldi eiga hattin. Eg kendi meg veruliga sum ein lord, tá eg í bowlarahatti fór gangandi út á Tvøroyri og legði leiðina oman í kioskina hjá Erik Eje fyri at keypa eitt ella annað – kanska ein ís, sum var forkunnugt hjá einum vágadreingi. Eg gekk í bowlarahatti tað árið, tá russar sendu fylgisveinin Sputnikk út í rúmdina.
Ikki kom tað tá mær til hugs, at eg mong ár seinni í 1970-árunum skuldi koma at tosa við fólk og taka samrøður upp á band um lívið á Tvøroyri og skriva um tað í bók, so at eg skuldi verða ein av teimum, sum kom at skriva Tvøroyra søguna. Ei heldur grunaði eg, at eg á 150-ára hátíðardegnum hjá Tvøroyri, skuldi koma at fáa tann stóra heiður at halda røðu á trappuni hjá Thomsen í tí sama mentanarumhvørvi, sum eldsálin Anna Kristin Thomsen í dag av øllum alvi stríðist fyri at varðveita.
Henda dag á trappuni hjá Thomsen mundi eg gjørt sum amerikanski forsetin John F. Kennedy, tá hann í røðu síni 26. juni 1963 á Rudolph Wilde Platz í Berlin segði tey víðagitnu orðini: "Ich bin ein Berliner." – eg eri ein berlinari. Eg mundi sagt: “Eg eri ein tvørámaður”, men tað var av ongum, tí so fastgrógvin var mín sørvágsidentitetur longu tá, at helt eg meg fara at svíkja sørvingar, um eg segði tað.
Tá eg í dag síggi spurvarnir gera sær dælt av ribsberunum í havanum hjá mammu míni í Sørvági, komi eg at hugsa um spurvarnir, sum eg fyri fyrstu ferð sá á Tvøroyri í 1950-árunum. Síggi eg ein bowlarahatt, so komi eg at hugsa um vinsæla Alexander Hvidtfelt og um Tvøroyri. Bowlarahatturin fekk tíverri eina syndarliga lagnu í Sørvági í einum bardaga millum Liðadreingir og Heimadreingur. Ein Liðadrongur tók hattin av høvdu mínum, blakaði hann upp í loft og stakk svør sítt upp ígjøgnum hann, so hann kom at síggja ógvuliga syndarligur út og tók frá mær allan hug at seta hann á høvdið aftur. Men komi eg aftur at halda røðu á Tvøroyri, fari eg kanska at siga, sum Kennedy segði í Berlin í 1963.
