Tórshavn 18. februar 2006
Nicolina Jensen Beder
Fyrst vil eg takka Jenis av Rana, fyri svarið uppá spurning mín, um endurgevingina av Luk. 17. kap. 34. v.
Jenisa svar er: Endurgeving mína finna tygum í Luk. 17,34 og ljóðar skriftorðið so í týðing Victor Danielsens: »Eg sigi tykkum: Ta nátt skulu tvey vera í eini song; annað skal verða tikið við, og annað verða latið eftir«. Takk fyri góð ráð, men ikki gjørdist neyðugt hjá mær, at fara á netið at leita. Nýggjatestamenti hjá Victor Danielsen fekk eg í fermingargávu 1942.
Ì fororðinum skrivar Victor Danielsen: Sum grundarlag fyri hesi umseting havi eg brúkt ta donsku av 1907, ta norsku 1904 og ta svensku av 1917. Í einstøkum tilfellum havi eg fylgt Thomas Newberry og ikki sjáldan Robert Young: »Literal Translation of the Bible«. Eftir hesi síðstnevndu er soleiðis Rom. 9, 1-3 umsett. Á nøkrum fáum støðum havi eg fylgt Luthers umseting. 1 Kor. 7, 36-38 er umsett eftir tí týsku Elberfelder-bíbliuni. J. Dahls føroyska umseting er mangastaðni fylgd, hvat ið viðvíkur at finna føroysk orð og orðafellir.
Í Bíbliuni, eg endurgav stendur: Luk. 17. kap. 34 v. Eg sigi tykkum: Í teirri nátt skulu tveir menn vera í eini song; annar skal verða tikin við, og annar latin eftir. Á nummar tvey síðu stendur: Bíblia. Tað er Halgabók. Gamla Testamenti og Nýggja. Týdd úr frummálinum. Hetta er helst J. Dahls føroyska umseting, tó eg ikki finni navnið.
Í danskari Bíbliu stendur: I den Nat skulle to Mænd være på eet Leje; den ene skal tages med, og den anden skal lades tilbage. Á síðu tvey stendur: Bibelen. Den Hellige Skrifts Kanoniske Bøger.
Hetta hevur fyri so vítt einki at gera við, hvør ið liggur hjá hvørjum. Tað, sum sagt verður frá er, at Jesu afturkoma verður so óvantað, at bert ein av tveimum verður tikin við, tað verður seg av tekjuni ella úr seingini.
Fyri mær eru hesar ymisku týðingarnar besta váttan um, at Brimnes, prestur, hevði rætt, tá ið hann segði, at til bar at seta spurningar við, tá ið ein læs Bíbliuna, júst tí tað vóru ymiskar umsetingar.
Aftursvarið um Jesus-køkurnar eri eg ikki nøgd við: »Men neyvan hevur hatta so nógv uppá seg, uttan iva er talan um fjøðurina, ið gjørdist til fleiri hønur«. Mær vitandi verður handan vendingin nýtt um fólk, sum skrøggar ella lýgur, men so er ikki í hesum føri. Eg fari at enda eins og vanligt var at hoyra, tá ið tosað var millum skipini í fimtiárunum. Yvir og farin.
