einum fangatippi og hevði ikki ánilsi fyri at hann fór at verða sleptur leysur. Hann sleppur leysur, tí ein annar fór út á rættarstaðin ? vegna Barabbas og okkum øll. Barabbas ? tað eru tú og eg. Plássini [...] leikstjórin og sjónleikarin Mel Gibson sín nógv umrødda film »The Passion Of The Christ«, sum í hesum døgum er at síggja í Havnar Bio. Hesin filmur hjá Mel Gibson er uttan iva tann mest blóðiga og sterka lýsingin [...] krossinum, um vit fjala, at tað var ein valdsgerð og ein ræðulig hending. Gera vit tað, so verða vit tey týdningarmiklu boðini fyri uttan, at synd og óndskapur liggur so djúpt í okkum, at einki minni enn

fyrst og fremst umboðar gleðina og tað gleðiliga, eisini sambært Jesu orðum her: »Hetta havi eg talað til tykkara, til tess at gleði mín kann vera í tykkum, og gleði tykkara kann verða fullkomin«. Og tað [...] ella líknilsi man vera eins gamalt og menniskja er. Træið er ein so sjáldsamur og talandi vøkstur, at hann kann peika okkum menniskjum á tað, sum er støðugt, varandi og álítandi, tí ikki bara kunnu trø gerast [...] verða teirra millum sum træið og tess greinar eru og verða óatskiljandi. Har skal eisini framyvir, ja alt til veraldar enda verða ein felagsskapur millum hin upprisna og fólk hansara, har vit sum greinar

halgidómin í Jerusalem, og sálmaskaldinum hevur við væl valdum orðum og vendingum eydnast at givið okkum gott innlit í, hvørjar kenslur gera seg galdandi í hansara sál og sinni eins og vit fáa sum fáa aðrastaðni [...] heim, har hann kennir seg tryggan og í góðum hondum undir Guðs varðveitslu. Tað kennist sum at hugtikni yrkjarin í gleði og ovfarni ynskir at leggja allar sínar kenslur og tankar fram fyri Guð ? sum at einki [...] Guði í halgidóminum. Og tað hóast yrkjarin veit alt um at siga, hvør munur er á hinum æviga Guði og so okkum deyðiligu menniskju, men júst hetta er tað, ið myndar honum trúnna á Guð. Og tað ein trúgv, ið

fáa svar og hjálp í síni neyð og stúran, og tað er í hesum sambandi vit hoyra sálmaskaldið biðja Guð hjálpa sær at minnast, hvussu forgongiligt menniskja er og alt, ið hoyrir mannalívinum til, og hetta er [...] tala um menniskja bæði sum Guðsskapt og syndara um somu tíð, og tað veldst mangan um okkum og støðuna, vit eru í, hvørja síðu av hesum báðum vit leggja størri dent á. Og í øllum førum eiga vit eisini at minnast [...] skapning, ið hjá skaparanum finnur sær skjól og lívd, og skal koma at ásanna, at væl eru vit farin í Guðs hondum. Øll minnast vit farisearan í halgidóminum og eisini hjá okkum sum hjá sálmaskaldinum kann

so mangar og ymiskar. Vit liva í einum samfelag, har ídni og framburður og tey stóru avrikini verða sett hátt. Menniskju verða mangan mett eftir, hvaqt tey kunnu avrika í arbeiði, ítrótti og øðrum. Tess [...] sínum deyða og uppreisn hevur Jesus vunnið okkum fyrgeving syndanna og ævigt lív. Og heldur tú fast í gleðiboðskapinum um Kristus, kemur tú at uppliva, at HANN heldur fast, okkara frelsari og harri, Jesus [...] verður ikki fyrst av øllum hugsa um tímiligar lutir. Ein og hvør lutur hevur jú sína tíð. Og hóast teir tímiligu lutirnir eru okkum kærkomnir og eisini neyðugir, so stendur lívi ikki í tí, sum tú eigur

spurningurin til mín: »Hvør er næsti mín?« Og sum tað einasta svarið sá eg fyri mær ein svartan eldri mann, eitt likam fult av sárum, og eitt andlit, ið var uppsvølpað og avskeplað av hesi ræðuligu sjúku, sum [...] vindeygað, og mangar røddir hoyrdust innan úr skóginum. Annars var tað so kvirt, sum tað nú einaferð letur seg gera í Afrika. Men í hjarta mínum var alt annað enn kvirt, tó at órógvandi og inniliga kom [...] eg her«, segði hann næstan hátíðarliga. Maðurin var spitalskur og fekk tað hjálp, sum vit vóru før fyri at veita honum«. So ágangandi og nær kann svarið uppá spurningin: »Hvør er tá næsti mín?« eisini

okkum fyrigeving syndanna og ævigt lív. Hann gevur okkum nú og allar dagar at liva undir Guds náði. »Tí at øll hava syndað, og teimum væntar Guds heiður, og tey verða rættvísgjørd fyri einki av náði hansara [...] mannaviti og viljan at skulla taka alt av náði, uttan at tilskriva sær sjálvum tað allarminsta. Og man tað ikki vera so, at tá nakað gerst bíligt, so heldur tú eisini uppat at geva tí gætur og virðismeta [...] vegurin og trongt er portrið, ið førir inn í Guds ríki«, sigur Jesus. Men hevur Jesus tá ikki gjørt vegin inn til lívið í Gudi so lættan, sum nakað? Hann hevur tikið alla okkara skuld á seg og veitt okkum

bjargingar og frelsu, so at vit í honum kunnu eiga ein frelsara og vin, sum kennir innastu veru okkara og kenslur og vil kennast við okkum uttan mun til, hvussu vit eru, ella hvørji vit eru. Og vilja vit [...] væl, og sum harmast saman við okkum, tá ið tað gongst okkum minni væl og vit eru hørm. Ella at menniskju eru saman við okkum og hava samkenslu við okkum, tá ið vit eru sorgarbundin, deyðin vitjar og vit [...] at Guð elskar meg, Skapari himins og jarðar, hann, sum hevur allar lutir í hendi og ongantíð broytist, men altíð er hin sami? Kann mannakærleiki soleiðis nema huga og sinn okkara, hvussu mikið meira tá

stórbýin, og har hevur hann reika millum løgregluklivan og fátækramannaherbergi. Nú ein dagin doyði hann so har yviri, og løgreglan hevur nú sent mær eitt bræv, sum lá í einum lumma í hansara skitnu og kloddutu [...] hjarta og av biðjandi hondum til hennara »burturfarna son«. Eftir dagfestingini at meta, var brævið gamalt, rukkut ? og heilt týðiliga væta av mongum tárum. Tað sást væl hvussu ofta tað var lisið og hvussu [...] hann hevur úr einari lítlari sókn, har hann sum ungur var prestur. Ein sunnudag eftir gudstænastuna kom bygdaráðsformaðurin at tosa við hann. »Prestur, tygum vita ivaleyst um einkjuna í Vesturgøtu, at hon

sannleikin, og tað nívdi samvitsku teirra! Og tey upplivdu at tey blivu flutt inn undir Guðs dóm! Og tað er eisini tí at tey blíva í villareiði og standa spyrjandi: Hvat eiga vit nú at gera, góðu menn og brøður« [...] ongan annan útveg enn at umvend seg og lata seg doypa. Tað var iki møguligt hjá teimum at flýggja longur. Og tað er eisini hetta Pætur sigur við tey: »Vendið um, og ein og hvør tykkara lati seg doypa í navni [...] gott og ónt. Eisini í dag vil sannleiksandin siga mær hvør eg eri og hvør Jesus er, eins og hann gjørdi tað, tá hin fyrsta Hvítusunnurpædikan ljóðaði. Í hesum liggur loyndarmálið til eina rætta og sanna