okkara nýggjastu søgu, bankamáli og skipapakkum er uppramsandi, rættiliga keðilig – t.d kapitlið Á dunganum. Har eru heldur eingir livandi persónar við, sum seta tulkingina av veruleikanum í gongd fyri lesaran
sindur av smápengum, góðar hundrað krónur. Eina løtu sita tey tigandi á songarstokkinum og stara at dunganum.??Tá heldur konan: »Eg hugsi, vit mugu selja kúnna.« Hon hugdi burtur og tivaði.?Ketil bliknaði
væl út, tí leki var í takinum, og ófriðarkroppar høvdu verið og velt alt runt, sum inni var, men í dunganum fann eg tvær bøkur við merkinum hjá Landsbókasavninum á rygginum. Tær vóru "Feðgar á ferð" eftir
altíð hjá Onnu Kristinu og Petur Jacob. Tað vórðu tey ið uppfostraðu hina livandi legenduna, Ludda á Dunganum. Og Evensen var ikki hvør sum helst, prestarnir høvdu tá eitt status, sum lá onkustaðni ímillum [...] og tí mátti alt verða so serliga væl uppleinað, tá ið hann kom á gátt. Evensen & Sloan hittast á Dunganum Tey gomlu har í húsinum høvdu eitt torveyga, harið torvið var serliga gott. Og tað mátti goymast [...] bara ein song til hesar báðar hátíðarligu gestir. Ivasemið og kanska eitt sindur av ráðaloysi á Dunganum. Evensen loysti knútin. Avdramatiseraði problematikkin. Bað tey gerða sum tey vóru von. Leggja sama
