best. Ogn teirra var gáva frá Gudi, afturfyri at teir og forfedrar teirra høvdu ført seg væl millum manna. At teir róku rossini í haganum inn í grannahagan úr egnum haga, tá ongin sá, at teir søgdu seg at

í Karlamagnusar kvæði (Runsivals stríð):             At tú tær alt liðið samla             valda manna tjóð             av teimum átjan   Blálondum,             sum eingin skín á sól.  Í orðabókini í [...] brak”, og tey, sum ikki eru so kná, at tey eru “oddalið”, tey manerera “í botninum”. Tá ið onkur skal manna seg upp til ein avgerandi ella truplan dyst, so skal hann “í eldin”. Hetta er líka óhugnaligt sum

at hesin emeritus hevði hálva øld á baki sum lektari á studentaskúlanum. Hann var virdur millum manna. Hesin emeritus bað um orðið: ”Eg má siga tað, at eg frøist um tað góða samstarvið, sum hevur tikið