vóru gjørdar í Grindavík, Vestmannaoyggjunum og Eyrarbakka fleiri ferðir um dagin. Her sást, at hitin hevur ligið um frostmarkið og niður í 4 kuldastig. Tað hava verið kavaælingar, og ein slíkur hevur
juli 1991 og eg eri framvegis í Arba Minch. Á morgni var óvanliga kalt, 19 hitastig. Vanliga var hitin millum 30 og 40 stig. Loftið var skíggjað. Regntíðin, ið byrjaði í mars mánaði, var ikki liðug enn
enn eina viku seinni. Tá var Ísakur deyður. ( Niels Nattestad: Feigdarferðin. Birting 1991) Tá hitin mátti sparast. Pápi var burtur, tá eg var smádrongur, og altíð mátti sparast brenni. Vit høvdu fýrstað
er heitari enn warm/varm. Men so koma allar nuancurnar afturat. Meðan varmin er behagiligur, er hitin ofta for nógv av tí góða. Tað er tí blóðskeivt (sum okkara sjálvútnevndu málreinsarar hava gjørt) [...] grúgvuna og seinni komfýrin. “Á denn vælsignaði varmi”, segði tann gamla á torvkassanum. Nú verður ‘hitin’ trokaður inn allastaðni. Tað kliniska orðið temperaturur skal nú eita ‘hiti’, sjálvt um vit fleiristaðni
