Sakeus ætlar við hesum. Harafturímóti hoyra vit, at Jesus steðgar, tá ið hann sær hann og hansara neyð. Við at bjóða sær sjálvum inn til Sakeus at gista vísir Jesus honum, at hann fagnar eisini honum,

rætt. Men eg mátti eisini fortelja honum, at Jesus enntá breyt sabbatina fyri at bjarga menniskjum úr neyð, og hann forsvaraði tey, sum brutu bæði lógina og sabbatina, fyri at bjarga menniskjalívi. Nakað seinni

Gud er við okkum, hvar vit enn ferðast. Hann fer ikki frá okkum hvørki í neyð, mótburði, vanda ella deyða. Hesin Gud okkara hevur skapað okkum og hann gevur okkum lívið, hvønn morgun, vit vakna. Og vit

Eva sjálvi vildu sleppa at ráða og gera nakað annað enn tað, Guð vildi. Tað førdi bara til vesældóm, neyð og deyða. Og ikki er tað vorðið betri síðani. Ongantíð spyrst nakað gott burturúr, at vit sjálvi vilja

fyri sálmin møtir okkum eitt menniskja, sum í bønini til Guðs royndir at fáa svar og hjálp í síni neyð og stúran, og tað er í hesum sambandi vit hoyra sálmaskaldið biðja Guð hjálpa sær at minnast, hvussu

triðja bøn: Verði vilji tín sum í himli so á jørð! Vit hava so lætt við at heita á Guð tá ið vit eru í neyð, ? ella tá ið vandarnir lúra, og rætt er at gera tað, nógv dømir eru um persónar í Bíbliunni, sum

meginregla. Sálmurin gevur onga ábending um, hvat er áfattt. Støðan er hættislig, og skaldið er í svárari neyð. Skaldsliga verður neyðin lýst soleiðis: »Tí sí, illgerðarmenn bogan spenna, ørvar á streingin leggja [...] strongd, kenna grundstólparnar sundur støkka. Kenna tað trygga og fjálga farast og fara. Í allari neyð síni kendi Dávid staðið, har hjálp er at finna. Ikki fjøllini, men Guð: »Mítt álit eg seti til Harrans«

lívsins uppihald. Hava vit brúk fyri onkrum, kunnu vit ogna okkum tað á lógligan hátt. So er ikki har neyð og fátækdømi valdar, tað er ringt hjá okkum at skilja teirra viðurskifti, vit mugu bert ynskja og

triðja bøn Verði vilji tín sum í himli so á jørð! Vit hava so lætt við at heita á Guð tá ið vit eru í neyð, ? ella tá ið vandarnir lúra, og rætt er at gera tað, nógv dømir eru um persónar í Bíbliunni, sum

arv vit bestan fingu, Í grøv veit okkum, Gud, tað rós, At leidd av tí vit gingu; Tað er vár hjálp í neyð, Vár troyst í lív og deyð. O, Gud ið hvussu fer, Lat, meðan verøld er, Tað fólks várs arvur vera.