reinsaður innan, skolaður, kryddaður, lagdur á skuffu og settur í ovnin. Nýbakaður drýlur og heit epli hava leingi verið etin afturvið nátunga, og drýlurin smakkar líka so væl aftur við, hóast fuglurin

sligið av at koma til Føroyar í ár. Ætlan sín hevði verið at farið til Onglands og har fermt salt og epli til Føroyar, men so slerdi hann av at fara til Onglands beinan­vegin. Hann hevði í so fall verið noyddur [...] nógv longur enn væntað, hann kom ikki hagar fyrr enn í apríl, men tá vísti tað seg, at bæði salt og epli vóru dýr og farma­gjøldini lág. Tað hevði ikki lønað seg at gjørt túrin til Føroya. Tað hevði verið

so hetta í eina vaskigrýtu, so var at bíða eftir at kókað var. Eg fór so niður í kjallaran, vaskaði epli, og koyrdi hetta góða í. Teir vóru so spentir at fáa grind og spik. So sigur pápi við meg: “Nú skal

veltuna sum gjørligt, og pápi snøggaði hana til. Tá var so mikið lættari hjá okk­um heima at seta epli niður. Ein systir setti eplini niður, og mamma hippaði eplini. Pápi var eisini so fittur í hond­unum

valt við brævatkvøðu, men tað varð heldur ikki gjørt. Fingu eplir fyri hvølpar Vit royndu at velta epli, men tað fruktaði illa. Vindur gjørdi altíð meira ella minni fortreð. Slokkarnir toldu ongan vind

okkara, og at bara ber til at liva og yvirliva av og burturúr tí sum úr henni kemur. Tú skalt eta tey epli tú sjálv/ur hevur velt, syngur frálíki fólkasangarin kári p. - og nú liggja seteplini í krubbuni í

neyðugt at buka fiskin á einum stórum steini við einum tungum hamara. Tað vanliga var at eta kókað epli og spik av grindahvali aftur við turrum fiski til døgurða, men var einki spik, so bar til at eta sperðil

omanfyri eldin. Ein abbasystir plagdi at venda øksini, so tey tornaðu betri. Eisini plagdu tey at steikja epli í glóðunum, og var hetta rættiligt góðgæti. Síðan varð kornið rist í einum sáldi, so dustið kundu

vit siga, vís­andi til hesa søgu (sum hann kanska sjálvur hevur skrivað), at hann stokti ikki sítt epli, men skar tað sundur, setti bitarnar nið­ur og fekk afturfyri upp í full­an kannubara av eini grøði

Teir svaraðu, at um vit høvdu onkran heitan mat, hevði tað komið væl við. Vit kókaðu seyðarhøvd og epli til teirra. Menninir á Havrenningi høvdu tað gott, men vóru ógvuliga móðir. Vit bjóðaðu teimum sleip