»Bíða eftir Godot«. Men hvør er hesin Godot? Tað fáa vit ikki at vita. Vit bíða eftir frelsuni, at Gud skal straffa øll tey, sum vit ræðast, vanvirðia og hata. Vit lata okkara lítla dreym upp í hendurnar

undanførslan er, at har eru eingir pengar. Men hatta er vánaligasta argument, sum er til. Jamen, Harra Gud, so brúka tað, sum tú hevur, og ger tað minni, men ger tað betur. Hví fylla eina rúgvu av lorti út

kjarnanum í samfelagnum, sum hoyra slíkar søgur, trúgva teimum ikki, at tær veruliga eru sannar, men Gud hjálpi tú mær, tær eru sannar!, sigur Ólavur í Beiti, rithøvundur at enda.

kjarnanum í samfelagnum, sum hoyra slíkar søgur, trúgva teimum ikki, at tær veruliga eru sannar, men Gud hjálpi tú mær, tær eru sannar!, sigur Ólavur í Beiti, rithøvundur at enda.

vanlagnur skulu fremjast áðrenn Finnbogi Arge og manning eru nøgdir. Er hetta byrjanin til fullveldi, so Gud náði okkum. Endamálið hjá Finnboga Arge sýnist vera, at seta spurningartekin við LV, við tí fyri eyga

hjá Jehova Vitnum, har hvør einstakur helt tað vera nóg mikið at vita seg hava livað upp til krøv Guds og framhaldandi at fyrireika seg til komandi »Túsundáraríkið«. Holocaust-granskingin broytist hesi

Løgmaður spyr heldur ikki sín egna flokk, tá eitt slíkt mál kemur fyri. Skal hann ráðføra seg við Gud og hvønn mann, hvat hann skal gera við ein landsstýrismann, so verður landsstýrismaðurin ongantíð koyrdur

navnframur her. Tað vóru onnur virði, sum taldu. »Mit navn ej her står tegnet på, det intet har at sige. Gud, lad mit navn optegnet stå i Himmeriges rige.« Tað var tann tíðin Ólavur úti í Stovuni vaks upp á Eiði

samfelagnum. Takk, at tú kundi rúma so nógvum, og lata so nógv av tær. Pengar var onki at skriva heim um. Gud viti skilið, um tað ikki var fyri mammu, ið altíð vendi hvørjari krónu. Tú hevði lisið nógvar bøkur

hvat hent er farna tíðarskeiðið. Tá sigldi Polaris, sum var minni enn Barðskor, um Leirvíksfjørð. Ja, Gud viti hvussu sær út um 50 ár, tí framburðurin er ikki steðgaður, men heldur fram við enn størri ferð