rin Jørgen-Frantz Jacobsen var sjáldsama væl gávaður, men honum untust ikki meira enn 37 ár her á fold. Tá hevði hann longu verið nívdur av sjúku í fleiri ár. Í brævi, hann skrivaði á deyðastrá til vinmannin

eri vísur í, at um okkum stóð frítt at velja, hvar og í hvørjum tíðarskeiði, vit skuldu liva her á fold, so vænti eg, at flestu okkara høvdu valt hesa tíðina og flestu okkara høvdu valt Føroyar. Tí vit

kloakkrennur og aðrar smálutir, og tað er burturvið, nú vit síggja, hvussu stutta tíð vit hava á fold. Hann heldur, at hevði hann sloppið at liva umaftur, hevði hann lagt størri orku í, at verið saman

solo Tíðin rennur Fríðrikur Petersen Dagurin aftnar Hans Michael Jacobsen Kvinnukór Nú sprettur á fold Andreas Andreasen Nú suðar stilt Mikkjal á Ryggi Góða mamma, kom Marius Johannesen Hon stóð har við

Tórsh. : Gestur, 1982. - 169 s., (Á ferð inn í eina óendaliga søgu ; 3) Markleys breiðist nú fyri tær fold : skaldsøga, Tórsh. : Gestur, 1983. - 192 s., (Á ferð inn í eina óendaliga søgu ; 4) Eitt dýpi av [...] sum hin ljósi dagur, Skaldsøga Lýsir nú fyri tær heimurin, Skaldsøga Markleys breiðist nú fyri tær fold, Skaldsøga Nú er tú mansbarn á foldum, Skaldsøga Rekamaðurin, Skaldsøga Tann totaliteri staturin,

góða lyndiseginleika hevur Heini ongantíð gloymt at lovprísa hesum “sterka kyni” fyri alt tekkiligt á fold - líka síðani ”í vøggu hann lá” - og hildið fast um, at tær hava hildið lívið í honum til denna dag

so alvárligt! Eg fann ikki orðið í orðabókini. Man tað ikki merkja: gróður, lýkka? (Nú sprettur á fold og spírar)!? Annars hevur tað verið rættiliga kølið í seinastuni. E.S.: Hví munnu føroyingar siga

nærlagdan máta, sum hann dugir at tekna. Hendan myndin fortelur okkum um stríðið hjá menniskjanum her á fold, sum tað var tá og framvegis er tað. Menniskja er undirgivið náttúruni, ella er tað øvugt? Menniskja

landsstýrismaður gekk enn sum áður líka spelkin og bragdligur og tók upp. Hann læt væl at. Upp í eini 12 fold hevði hann fingið í onkrari veltu, og eisini her var væl undir, segði hann. Hann lat at, at tað ljóðaði

okra mentan. Alt tað, sum Jens Olivur vildi sleppa aftur til. Alt tað, sum var honum kærast her á fold. Eg fegnist um at kunna staðfesta, at tjóðin í dag enn einaferð syngur Merkinum glaðasta song. Men