um rætt og skeivt, sannleika og lygn. Hetta sigur kristindómurin nei til. Menniskjan er ónd, hon er syndari. Hetta sigur kristindómurin nei til. Hetta hava tveir heimsbardagar í okkara øld prógvað. Men [...] frá syndini soleiðis, at hon ikki verður tilroknað. Ikki so, at syndin ikki meir er ein veruleiki. Nei, als ikki. Syndin fylgir okkum so leingi, vit liva í heiminum. Luther sigur, at hin kristni er samstundis

vit nei í vantrúgv. Orðið um krossin røkkur ikki fram til øll. Summi krevja tekin. Men trúgv er ikki vitan. Trúgv er at tora at taka Jesus uppá orðið, tá boðskapurin ljóðar. Vantrúgv er at siga nei til

sína um ævir. Hann ferð ikki við okkum eftir syndum várum og lønir okkum ikki eftir misbrotum várum. Nei, sum himin er háur yvir jørð, so er miskunn hans stór móti teim, sum hann óttast, sum eystrið er fjarlagt

gjørdust vónsvikin hvørjaferð. Okkara viljastyrki royndi at lappa uppá her og har, men djúpast sæð ? nei! eitt ringt træ kann ikki bera góðar fruktir. Men tá ið Jesus í kærleika sínum hevur sum endamál at

hendan ella hendan hátt, so er tað ikki tilvildarligt, so er ikki talan um eitt menniskjaligt brek, nei, tá ið hesin heimur gongur undir, er tað tí, at Gud sjálvur hevur avgjørt, at soleiðis skal tað ganga

avmarkaður til bert at geva linna við bøn. Gud nýtir mong menniskju at linna um neyðina hjá teimum sjúku. Nei, Gud er ikki avmarkaður, hvørki so ella so. Vit kristnu síggja Guds stórleika í tí, sum hendir í lív

mikið at leggja av onkra einkulta synd og síðani halda alt standa væl til, tí nú hevur ein umvent seg! Nei, tað er at lumpa seg sjálvan! Tað er neyðugt at lata seg reinsa fyri syndina, og tað er tað hesin dópur

hevur á ongum sinni lovað okkum, at um vit koma til hansara, so fáa vit eitt lív uttan trupulleikar. Nei, tvørturímóti sigur Jesus, at tað er sera kosnaðarmikið at verða ein Jesu lærusveinur, og tí eiga vit [...] hann hevur fyri lív, merkir at vit geva honum fult ræði yvir lívi okkara! Ja, tað merkir at vit siga nei til alt okkara egna, til alla okkara sjálvgleði og allan stoltleika! Vit eru øll kallað til at verða [...] heldur ikki tað sama sum at siga, at tað er mær nóg mikið at eg ein dag bleiv doyptur og konfirmeraður! Nei, tað er ikki nóg mikið at siga Harri, Harri, um vit ikki vilja gera tað, ið hann sigur og ganga tann

eyðmýkt. Hann hugsar einki um góðgerðir sína ímóti fólkinum, ella um samkomuhúsið, sum hann lat byggja. Nei, hann kennir seg sum ein heidning, ið einki kann krevja, og tí sigur hann: »Harri, eg eri ikki verdur

ikki skulu vita, hvønn veg leiðin ber, ella at vit skulu ferðast ígjøgnum lívið, sum best ber til, nei, Gud hevur unt okkum at kenna ta tryggu grund, sum hann hevur lagt. Guds fasti grundvøllur stendur