Barðargrunninum. Skipini fáa nógvan fisk tann dagin alla ta vikuna, men vit fáa lít­ið. Tað var bert agnið, sum hevði skuldina. Vit føldu fisk, og skiparin skjeyt ritur til agn, men tað nyttaði einki. Vit

vitnisburðir, og nógv vórðu rørd til tár, tá ið hesir ungu fiskimenn søgdu frá, hvussu teir høvdu tikið í agnið á evangelliinum og vóru lendir trygt á klettinum. Gleðin og friðurin var teirra nú. Ja, mong sóu og