Tað sum hendi hina fyrstu Hvítusunnuna, fyri nú næstan 2000 árum síðani, vakti undran hjá mongum og hevur ivaleyst eisini vakt spurningar, tí her var nakað heilt, heilt serligt á ferðini. Men størri u

Her verður talað beinleiðis til okkara hug og sinni. At girnast nakað er at hava eitt sterkt ynski um ella tráan eftir at at fáa fatur í einumhvørjum, sum vit ikki eiga ella hava rætt til. Vit hava ym

Tað er ikki bara í rættarmálum, at rangur vitnisburður ikki má berast fram, men so sanniliga eisini í tí dagliga gerandislívinum. Vit kundu sagt tað stutt: tú mást ikki lúgva ella: tú mást ikki siga ó

Finnist tað veruliga ein gleði, sum eingin kann taka frá okkum? Tá er løgið at ikki øll eru áhugaði í at fáa lut í henni. Tí er tað nakað, sum er skiftandi her á foldum so er tað gleðin. Í dag kunnu v

Her er hvørki eitt tú mást ella minst til, men meira ein stillislig áheitan á okkum um at æra foreldur okkara, at vera góð við tey. Vit eiga at vera góð við øll menniskju, men fyrst av øllum eiga vit

Við hesum orðum avdúkar Jesus Símun og hansara kávalæti. Men hann ger tað kortini við tí endamáli at kunna sleppa til við fyrigevingini og kærleikanum. Hjá kvinnuni avdúkaði syndin seg sjálv. Slík syn

Á einari húsvitjan setti prestur einari gamlari konu, sum lá á sjúkralegu spurningin, hvussu hon fekk tíðina at ganga, og um dagarnir ikki fullu henni langir. Hon svaraði: »Nei, tygum prestur, eg havi

Hóast at næstan øll kristin menniskju duga at biðja bønina Faðirvár, so eru tað mong menniskju, sum hava ilt við ? ella aftra seg við, at biðja hana, m. a.tí at tað er so torført at biðja fimtu bøn: "

Minst til ? ikki tú mást ? sum tey tvey fyrstu boðini ljóðaðu. Er hetta so eitt linari boð, kunnu vit spyrja? Ikki man tað vera, men heldur er hetta eitt boð, sum undirstrikar tey bæði fyrru: Gud sum

Í uml. 1000 ár hevur Guds orð ljóðað okkara millum. Bæði við strangleika og mildleika er fólk okkara boðið við til Gudsríkisgleðina. Hvussu er við okkum, sum nú eru tey, ið hoyra Guds orð og innbjóðin