Stjørnan vísti vísmonnunum vegin til Jesusbarnið. Men okkurt bendir á, at teir eina løtu mistu stjørnuna úr eygsjón ? kanska er eitt skýggj komið fyri hana, so hava teir leitað sær inn í kongsborgina

Menniskju leita eftir hjálp so mangastaðni. Ein, sum er sjúkur, fer til lækna, tað eigur hann at fara. Gud nýtir læknar og læknavitskap at linna um neyðina hjá okkum. Og summi gerast enntá frísk. Vit

Nøvn og persónar valdast. Tað eru nøvn, sum serliga hava fest seg í minni okkara, og sum vit neyvan fara at gloyma, so leingi vit vita til okkara á hesum foldum. Summi av hesum nøvnum umboða fólk, sum

Pætur hevur staðið og hildið tað fyrstu hvítusunnuprædikuna í Jerusalem. Ein stór mannamúgva stendur og lurtar eftir taluni hjá Pæturi. Høvuðsinnihaldið í taluni hjá Pæturi er Jesu líðing, deyðo guppr

Tað er munur á hirðgerninginum og hirðatænastuni. Hirðatænastan hevur sum fyritreyt, at hirðagerningurin frammanundan er fullgjørdur. Hirðatænastan kann einans vera til sum tænasta, ið byggir á og ver

Skaldið, sum hevur yrkt henda sálm, undrast um Guds skaparverk og Guds stórleika sum skapari. Alt er so undurfult, sum Gud ger. Og tí er navn hansara stórt manna millum. Gud hevur skapað jørð, sól og

Fyri tollaranum var støðan vónleys ? menniskjaliga sæð. Men hinvegin, fyri Gudi er einki ómøguligt. Tollarin sær sína sonnu støðu. Hann sá, at vit eru so stórir syndarar, at bara Gud sjálvur kann bjar

sigur er okkara sigur í trúnni. Andin og orðið gevur okkum hetta. Hetta er gáva til okkara. Nú er ljós fyri framman. Og lívið er fyri framman. Deyðin er bert ein blundur, nakað fyribils. Hann er ikki ævigur

Hesi orðini siga, at tað er við Guds ríki sum við einum sáði, ið verður lagt í jørðina. Og tað vil siga, at kristindómurin og trúarlívið eru Guds gávur til okkara. Tað er ikki nakað, vit kunnu skapa o

Vit bera okkara deyðu út í kirkjugarðin. Og mangan eru vit við at halda, nú er alt liðugt. Eitt lív er endað, og so hendir ikki meir. Her er tað, at kristna trúgvin sigur, at deyðans makt ikki skal me