Tað er munur á hirðgerninginum og hirðatænastuni. Hirðatænastan hevur sum fyritreyt, at hirðagerningurin frammanundan er fullgjørdur. Hirðatænastan kann einans vera til sum tænasta, ið byggir á og ver

Skaldið, sum hevur yrkt henda sálm, undrast um Guds skaparverk og Guds stórleika sum skapari. Alt er so undurfult, sum Gud ger. Og tí er navn hansara stórt manna millum. Gud hevur skapað jørð, sól og

Fyri tollaranum var støðan vónleys ? menniskjaliga sæð. Men hinvegin, fyri Gudi er einki ómøguligt. Tollarin sær sína sonnu støðu. Hann sá, at vit eru so stórir syndarar, at bara Gud sjálvur kann bjar

sigur er okkara sigur í trúnni. Andin og orðið gevur okkum hetta. Hetta er gáva til okkara. Nú er ljós fyri framman. Og lívið er fyri framman. Deyðin er bert ein blundur, nakað fyribils. Hann er ikki ævigur

Hesi orðini siga, at tað er við Guds ríki sum við einum sáði, ið verður lagt í jørðina. Og tað vil siga, at kristindómurin og trúarlívið eru Guds gávur til okkara. Tað er ikki nakað, vit kunnu skapa o

Vit bera okkara deyðu út í kirkjugarðin. Og mangan eru vit við at halda, nú er alt liðugt. Eitt lív er endað, og so hendir ikki meir. Her er tað, at kristna trúgvin sigur, at deyðans makt ikki skal me

síðsta enda kann føra til deyða! Tí tað at verða ein sannur lærusveinur er at verða salt jarðarinnar og ljós heimsins. Tað er at lata Jesus verða okkara eitt og alt, sjálvt um saltið svíður og brennur og sjálvt

tað er eisini tað sum eyðkennir ein Jesu lærusvein, at Guðs orð er ein lykt fyri fóti mínum, eitt ljós á gøtu míni. Sjálvt um heimurin broytist, sjálvt um menniskjan broytist, so broytist ikki Guðs orð

Mangan verður tikið til, at vit kunnu einki fáa við okkum í grøvina. Og rætt er tað, um vit her einans hugsa um okkara jarðiska góðs. Tí eingin okkara kann keypa sær pláss í himli. Hóast hetta, so er

Hesi orðini segði Jesus, tá hann sendi ápostlarnar út at prædika gleðiboðskapin fyri heiminum. Vit eru bæði sum kirkja og einstaklingar send út at vitna um Jesus og at kennast við hann. Tað er kanska