Mítt álit eg seti til Harrans. Soleiðis byrjar sálmurin. Byrjanin er samstundis niðurstøðan hjá Dávidi, tá vinir og viðhaldsfólk ráða honum til at flýggja, tí vandin er stórur. Viðhvørt tykist tað sum
Hann var eisini greiður yvir hvat hendan ferð bar í sær. Líka frá tí at hann var borin í henda heim, ja, so vóru tað kreftir, sum vildu hava hann tiknan av døgum. Men hvørja ferð hann skuldi takast og
Stjørnan vísti vísmonnunum vegin til Jesusbarnið. Men okkurt bendir á, at teir eina løtu mistu stjørnuna úr eygsjón ? kanska er eitt skýggj komið fyri hana, so hava teir leitað sær inn í kongsborgina
Menniskju leita eftir hjálp so mangastaðni. Ein, sum er sjúkur, fer til lækna, tað eigur hann at fara. Gud nýtir læknar og læknavitskap at linna um neyðina hjá okkum. Og summi gerast enntá frísk. Vit
Nøvn og persónar valdast. Tað eru nøvn, sum serliga hava fest seg í minni okkara, og sum vit neyvan fara at gloyma, so leingi vit vita til okkara á hesum foldum. Summi av hesum nøvnum umboða fólk, sum
Pætur hevur staðið og hildið tað fyrstu hvítusunnuprædikuna í Jerusalem. Ein stór mannamúgva stendur og lurtar eftir taluni hjá Pæturi. Høvuðsinnihaldið í taluni hjá Pæturi er Jesu líðing, deyðo guppr
Tað er munur á hirðgerninginum og hirðatænastuni. Hirðatænastan hevur sum fyritreyt, at hirðagerningurin frammanundan er fullgjørdur. Hirðatænastan kann einans vera til sum tænasta, ið byggir á og ver
Skaldið, sum hevur yrkt henda sálm, undrast um Guds skaparverk og Guds stórleika sum skapari. Alt er so undurfult, sum Gud ger. Og tí er navn hansara stórt manna millum. Gud hevur skapað jørð, sól og
Fyri tollaranum var støðan vónleys ? menniskjaliga sæð. Men hinvegin, fyri Gudi er einki ómøguligt. Tollarin sær sína sonnu støðu. Hann sá, at vit eru so stórir syndarar, at bara Gud sjálvur kann bjar
sigur er okkara sigur í trúnni. Andin og orðið gevur okkum hetta. Hetta er gáva til okkara. Nú er ljós fyri framman. Og lívið er fyri framman. Deyðin er bert ein blundur, nakað fyribils. Hann er ikki ævigur
