til seg sjálvi. - Hetta er spell, tí tað er lætt at geva barninum eina heilsugóða tilvitsku um egið likam, tá tey eru smá. Hugurin at brúka kroppin er góður, og rørslulagið skal mennast svarandi til aldurin

verður stuðlað, at vit fáa fleiri útbúgvingar á Setrinum, at heilsuverkið verður dagført og ment, at likam- og sálarheilsa skal líkastillast, at diabetessentur skal stovnast, at vit fáa fleiri serlæknar, at

upp fyri at ferðast í føroysku náttúruni - og tað er gott og gleðiligt, tað er gevandi fyri bæði likam og sál. Eisini er tað týdningarmikið at vit sleppa út í náttúruna, tí annars kunnu vit ikki læra um

sita í einum myrkum helli, teir eru leinkjaðir fastir soleiðis, at teir ikki kunnu flyta høvður ella likam. Teir síggja heldur ikki hvønn annan. Teir sita allir við rygginum móti einum múri í helluni, ið ikki

og aðrar lívsformar sum plantur, innflutt insekt (sum t.d. vespur), bakteriur og húsdjór. Okkara likam sum er okkara fyrsta heim, inniheldur eisini verur sum ikki hava sama DNA sum vit. Í okkum býr tað

og síggja tey, ið runnu runt um sjógvarnar. Tá rann mær í huga, at man sigur at rørsla er góð fyri likam og sinn. So eg sendi boð eftir renniskógvunum í Føroyum, tí kanska kundi tað lættu um tungu støðuna

her sóu frægari virkismøguleikar at brúka sín førleika og virkishug at lívbjara sær og sínum til likams,sálar, sosialt og andaliga. Tað er tað sama, sum vísindin annars metir vera grundsúlurnar undir nøktandi [...] lukkutíð framvegis karmar fyri og hugur til alt virksemi og harvið lívsgóðsku í rúmari merking til likams, sálar, sosialt og andaliga. ##med7## Og leggið tykkum í geyma, at slík niðursetufólk áttu í hesum

tínari hond, sum festir seg í livandi barnaeygu og undir vaksna manna eygnahvarm, ið nemur við sál og likam úr bókstava orðameingi, ið angar undan sjeyti ára vøkrum randlittum, dansandi fingraspæli í vetrar

vera ógvuliga trupult at meta um, hvussu stórar avleiðingarnar verða, sum tíðin gongur. Er talan um likamlig brek eftir heilaskaða, eru tey sjónlig, men hesi brek batna ofta skjótt. Hinvegin kunnu tær minni

og lurta. Vit eru ikki altíð trygg í tí tóma rúminum, men seta vit okkara hælkoyturog stev í sál, likam og sinni í hesari gongd, koma vit at kenna okkum tryggari hvønndagsliga og minnast okkara ferð ígjøgnumn