Hetta at lúgva fyri hvørjum manni og, skal eg skunda mær at leggja afturat fyri ikki at verða kærdur fyri at gera mannamun mf/kf, og fyri hvørjari kvinnu og fyri Gudi og Gudrúnu, er vorðin ein keðiligur ósiður. Hann sømir seg ikki í einum fólkaræði, tey kalla.
Ikki væl dámdur ósiður heldur hjá teimum, sum logið verður fyri.
Tey, sum lúgva, leggja harafturímóti einki í tað. Og øll lúgva, summi nógv og illa, onnur eitt sindur minni og so hava vit allar tær hvítu lygnirnar.
Summi lúgva við vilja. Onnur vita ikki, at tey lúgva, tí tey endurtaka slíkt, sum onnur hava sagt.
Íslendingar hava eina sterka verju móti tí. Tey siga, tá tey siga frá onkrum, tey hava frætt, og sum tey innast inni ivast er álítandi, at tey selja tað ikki fyri meira enn tey keyptu tað fyri, siga tey.
Ein hvít lygn er ein lygn, sum ongum ger nakað ilt. Halda tey, sum brúka hvítar lygnir, sakleysar lygnir, neyðlygnir, fyri at verja seg fyri ella sleppa sær undan onkrum.
Men tá amerikanski forsetin sigur ósatt, er tað ein svørt lygn.
Ein góð lygn sigur meira enn túsund orð.
Skrivaði seinast, at 90 prosent av øllum, sum er sagt, skrivað og so framvegis, eisini tað ósagda, er loyniligt og dult. Okkurt í trúnaði, tað mesta ikki so frægt sum tað.
Átta prosent av teimum tíggju, sum so eru eftir, eru lygn.
Øll lúgva. Tað verður eisini logið í tí skrubbuhøga tingi. Lygn rímar við tign. Og tað er ikki nakað neyðrím.
Men tá øll lugva, ber illa til at finnast at øðrum fyri at lúgva.
Lygn hevur y, tí orðið er skilt við logn. Tað ber til at leggja niður stormar við einari væl valdari lygn.
Lúgva, skrøgga, pella, reypa. Orðini eru nógv, okkurt meira diplomatiskt, penari, fittari, enn hini. Riggar betur á bonaðu gólvunum.
Eitt frábrigdi, ein bastardur, gjørdur uttangarðs, er at villleiða.
Eitt er at villleiða tað skrubbuhøga ting. Men at villleiða eina heila tjóð, 70.000 fólk í nógvum londum, er nógv verri. Geva fólki falskar vónir.
Tað gera millum annað landsliðsvenjarin og hansara menn. Teir proklamera fyri, fyri, hvønn dyst, at teir fara at vinna, í ringasta føri verður javnleikur.
Og so kemur, hvørja ferð, sama flosklarøðin av fótbóltsorðum. Bólturin er rundur (nú eru teir farnir at spæla við bleytum bóltum, pumpa luft í teir for tramin, 11 móti 11 til onkur fær reytt kort, ella sær reytt og so sær reytt eftir tað.
Hví ikki? Fólkið, fjøldin, vil hava undirhald. Tað siga allar kanningar, sum eg ikki havi sæð.
Nú grenja teir um í øðrum londum, sum eisini skulu spæla um HM í onkrum oyðimarkarlandi, at har er alt ov heitt at sparka bólt.
Tað er so eingin trupulleiki hjá okkara landsliði. Teir eru so vanir við at fara í eldin.
Eitt stig er eitt stig á rættari leið. Og, gloymið ikki tað avgerandi poengið, eitt stig er dupult so nógv sum einki stig, úrtøkan er 100 prosent.
Hvat merkir CIP, spurdi onkur nú ein tunnilsdagin undir neystavegginum.
Tað visti eingin nakað um. Men ein helt seg vita, at C stendur fyri Cover, kanska CIP merkir Cover in Páll. Nei, hatta er bara eitt git.
Tað kostar einki at fáa føroyingar heim aftur at vera í staðin fyri at venda, søgdu teir, tá fíggjarlógin, ársins fyrsta jólabók/gáva, kom nýprentað ein súrligan mánamorgun.
Tað kostar einki, men kortini hava vit ikki ráð.
Og sum Fred, sáli, sang, áðrenn hann fór hiðani sjálvandi: “We want to break fee.”
