Veturin var um at vera liðugur. Tríggjar blómur ? ein krokus, ein snjóklokka og ein erantis ? høvdu allar strítt seg upp gjønum tann harða svørðin.
Erantissan og snjóklokkan stóðu nærhendis einum lerka-runni og gleddu seg um at vera til. Erantissan var ikki sørt errin um sína gulu blómu, sum líknaði eini kongakrúnu á eini grønari pútu. Snjóklokkan var ikki minni errin av teim hvítu klokkunum, sum lýstu upp við runnin.
Nakað hagani, nærhendis húsagrundini stóð ein krokus. Hon var bæði viólblá og hvít. Og hon var eisini sera fegin um sínar litir. Allar hesar tríggjar blómurnar kundu hyggja hvør eftir aðrari og hámeta hinar. Millum tær vóru nakrir bøkkar, hagani ein kundi síggja nakrar grønar spírar.
-Hvat eru hatta fyri spírar, sum spretta fram her?, spurdi snjóklokkan krokussina.
-Eg veit ikki, svaraði krokussin. Men teir plaga aldrin at verða til nakað. Nú havi eg verið frammi hvør einasta vár, og eg havi aldrin sæð teir gerast til annað enn spírar.
-Hugsa ikki um tað, segði erantissan. Teir eru jú bara grønir. Nei, hyggið at mær, eg eri bæði grøn og gul.
-Ája, segði ein gráspurvur, ið brádliga kom við í prátið.
Hann sat á einum heitum staði á lerkurunninum og hevði útsýni yvir allan garðin.
-Eg haldi, at tær vantar nakað, Erantis. Tær vantar yvirlit. Tú kanst ikki úttala teg so trygt, tá tú ert so lítil og bert er frammi eitt stutt tíðarskeið. Annars skalt tú ikki koma við atfinningum móti teimum grønu spírunum á bøkkunum. Teir eru byrjanin til eina blómu, sum verður bæði størri enn tú og hinar.
-Hvat sigur tú?, segði krokussin og kom við aftur í prátið. Hasir løgnu spírarnir har, - eru nakað serstakt við teimum?
-Bíða bara, svaraði gráspurvurin kvikliga aftur. Eg havi sæð meiri av urtagarðinum enn tú. Tá tú og hinar eru følnaðar, og ikki orka at standa upprættar, tá eru hasi grønu bløðini vorðin til eina prýðiliga blómu, vakrari enn nøkur onnur, - ja, eg haldi ta vakrastu av teimum øllum.
Hinar tríggjar blómurnar svaraðu als ikki, tí tær trúðu ikki tí, sum gráspurvurin segði, og so vóru tær eisini vorðnar firtnar, og tað gjørdi sjónina veika.
Tíðin gekk. Erantissan hevði mist nøkur av gulu bløðum sínum og tosaði ikki so nógv longur. Stelkurin á snjóklokkuni var dottin saman og hon lá ússalig á jørðini við nøkrum løgnum spírum á uttasta stelkinum. Eitt hegnlingsæl hevði sligið hana í jørðina, og hon orkaði ikki at fara á føtur aftur.
Bløðini á krokussini vóru longu farin. Eftir var bert ein kransur av grønum stelkum, so hon hevði ikki nógv at reypa sær av. Krúnbløðini lógu á jørðini sum tilvildarligir málingablettir.
- Nú skulu tit hyggja hendavegin!, segði gráspurvurin til tær tigandi og bleiku blómurnar. Nú fer hon at blóma.
Sólstrálurnar náddu bøkkarnar og ovast á stelkinum sást nú tann vakrasta blóman, sum skein um kapp við sólina. Hinar blómurnar kundu ikki annað enn vera samdar við gráspurvinum. Tær kundu við veiku eygum sínum hóma hesa høgu og prýðiligu blómuna.
Vøkur var hon, men blóman erpaði sær kortini ikki. Hon lýsti bara upp í urtagarðinum.
Hon stóð leingi soleiðis.
Tað var sum vildi blóman bera út boðini um nakað ið var stórt og gott. Tað var páskaliljan, og tað navnið fekk hon, tí trompet-formaðu blómur hennara tyktust senda út ein nýggja vón til ein margháttligan heim, - eina vón um fyrigevin og uppreisn.
(SB týddi úr Udfordringen)
