Tað er vindstilli tað tykist, sum tíðin stendur í stað. Bilar standa og spola í brekkunum, men eg gangi kvikliga framvið. Møti einum heimleysum manni. Løgið hugsi eg, hetta er ikki Keypmannahavn ella ein annar stórbýur, men bara Tórshavn. Hann situr einsamallur, á einum bonki. Tað er synd í honum, men vit eru jú øll einsamøll.
Við verða fødd einsamøll og vit doyggja einsamøll. Hetta hava vit øll til felags. Einsamøll eru vit, tá vit eru tað, men eksistentielt einsemi er næstan alla tíðina. Hetta einsemi ger, at vit spyrja hvørji vit eru og hvat vit eru, hvar vit koma frá og hvar vit fara. Fyri at fylla hetta einsemi, hava vit átrúnað, politiskar og aðrar ideologiir, men tað einasta, ið kann fylla hetta tómrúm er kærleiki. Fyri at hugsa um tílíkt, er tað als ikki neyðugt, at verða filosofiskur, rithøvundur ella serskøltur, men tað er ein fyrimunur at vera tað.
Innaftur komin, kóki eg mær ein góðan kopp av kaffi. Tracy Chapman singur: Talkin bout a revolution. Hitin rennur út í hvørja træðr. Lagið er gott, men so hugsi eg aftur um tann heimleysa mannin. Hvar man hann verða nú? Hann situr onkrastaðni og bíðar, til herbergið hjá Frelsunarherinum letur upp. Ójavnt er býtt.
Eitt samfelag fyri øll, utopi ella dreymur? Hugsi, eg eitt sindur beiskur í huga. Veruleiki er tað, í hvussu er ikki. Var til eina samtalu fyri stuttum. Konan segði: Tú stamar. Síðani segði hon: Tú stamar illa. Eina lítla løtu hevði eg hug, at taka synd í mær sjálvum, kanska av gomlun vana. Eg gjørdist eitt sindur klókkur, hvat so um eg stami? Hevði eg hug at spyrja. Kanska skuldi eg sagt henni, at nakrir av tídningarmiklastu monnunum í heimssøguni eisini stamaðu? Isaac Newton, Charles Darwin og Winston Churchill, bara fyri at nevna nakrar.
Eg droymi meg aftur í tíðina. Minnist tá eg sum barn spældi úti í kavanum. Hvar er tíðin farin? Tað var gott, at verða barn. Hvat høvdu fólk sagt, um eg nú legði meg niður í kavan at gera einglar? Melankoli og gleði blandast saman. Um eg var ein fuglur, so hevði eg flogið avstað og komi aftur, tá tað fór at vára. Men eg eri ikki ein fuglur og tann eingilin, sum eg í tonkunum geri mær, dugir ikki at flúgva.
Tað er nátt, fullmáni og stjørnuklárt. Eftir himmalinum flutti okkurt seg. Fyrst helt eg, at tað var ein stjørna, men tær flyta seg ikki á henda hátt. Síðani mintist eg til altjóða rúmdarstøðina. Kanska sita fólk, har uppi og droyma seg niður á jørðina? Siti sum so ofta fyrr og skrivi. Havi góðan hug at steðga, men skundi mær at skriva tað síðsta. Tí í morgin er aftur ein dagur.
