Í desember 2003 sat 38-ára gamla Joyce Vincent framman fyri sjónvarpinum og pakkaði jólagávur inn. Løtu seinni sakk hon niður í sofuna og doyði.
Ongin saknaði hana, tá hon ikki kom at halda jól, ongin saknaði hana heldur, tá páskirnar komu. Tað skuldi ganga heili trý ár til hann, sum hon leigaði frá, breyt hurðina upp og fann Joyce.
Joyce búði í London, og nú er ein filmur gjørdur um hennara løgna lív, har gamlir vinir sita sum spurnartekin. Hvussu kundi hetta henda? Hvar er heimurin ávegis? Hví saknaði ongin av okkum Joyce?
Hetta kann ikki henda í Føroyum, hugsa vit ivaleyst. Og nei, eg vænti faktiskt ikki, at hetta kann henda í Føroyum, sum nú er. Tí er tað nakað, sum er jaligt við Føroyum, so er tað, at fólk duga rættiliga væl at síggja hvørt annað.
Men samstundis haldi, eg at vit skulu lata lagnuna hjá Joyce verða ein áminning. Tí hendan tíðin, vit liva í, har selfies og statusar á Facebook er tað, sum nógv av okkum ganga høgt upp í, og egoið er meiri dyrkað enn nakrantíð, so er vandi fyri, at vit ikki hugsa um tey, sum kanska ikki hava so nógva familju og vinir rundan um seg.
Ongin helt, at Joyce Vincent var einsamøll, hon goymdi tað við einum smílandi andliti, vøkrum klæðum og einari sjarmerandi medferð.
Tey, sum eru einsamøll, skammast yvir sína støðu, og tað ger tað oftani bara verri.
Tí er ábyrgdin eisini okkara, at síggja okkara medmenniskju og bjóða teimum inn í felagskapin. Ein heilsan frá tær er kanska júst tað, tey hava brúk fyri hesi jólini.
Gleðilig jól!
