Fjølmiðlar, undirhaldsbransjan, infotainment, plaga at spyrja fólk um alt møguligt, sum eingin blívur klókari, glaðari ella ein betri samfelagsborgari av at fáa at vita.
Týdningarleysir spurningar og týdningarleys svør.
Men fólkið vil hava undirhald. Og fjølmiðlarnar er til fyri fólkið. Tí fólkið betalur tað, sum onnur ikki betala.
Fólk verða so spurd um besta hetta og næstbesta hatta, yndis bæði eitt og ikki minst annað. Og tey svara fegin.
Í einum av hasum spurnaøðinum hjá fjølmiðlunum varð spurt, um fólk høvdu ein óvana, tey vildu sleppa av við.
Nógv svaraðu, púra og sera óvæntað, royking og køkur.
Nær verður ein vani ein óvani? Hvussu nógv ár skulu fólk roykja, áðrenn roykingin gerst ein óvani?
Føroyingar eiga heimsmetið í at arbeiða minni enn fulla tíð.
Tey, sum roykja, arbeiða til dømis ikki fulla tíð. Tey arbeiða ikki í roykipausunum, sum annars eru í arbeiðstíðini.
Eg fekk ongantíð spurningin, handan um nívandi óvanan. Men fekk eg hann tá, hevði eg svarað, uttan at hugsa meg um: skyldurøkni. Skyldurøkni. Pligtuppfyllilsi.
Onnur halda, at skyldurøkni er ein góður vani og siður, ja, enntá ein dygd, ein óvanlig dygd, tí ikki so nógv eru skyldurøkin soleiðis heilt út á eggina.
Nei, skyldurøkni er ein strævin og keðiligur óvani. Og eingin takkar tær fyri at vera skyldurøkin. Fyri at gera tínar skyldur.
Men hesin veturin, sum nú er komin í helvt, hevur fingið meg at broyta hugsan. Skyldurøkni, tann, sum eg líði av, er eitt slag av autismu, og eg eri autistur light. Eg loyvi mær at skriva politiskt ókorrekt um meg sjálvan. So eg beri ikki autismu, eg eri autistur.
Allar arbeiðsdagar eri eg tíðliga á fótum, sera tíðliga. Og var eg ikki so skyldurøkin/autistiskur, var eg ikki farin undan dýnuni síðani eina ferð í desember í fjør.
Tí tað er ræðuligt at fara upp og út í myrkur og illveður og regn hvønn einasta ein morgun, viku eftir viku, mánað eftir mánað. Tað er drepandi so líðandi. Hevði tú ein farra av lívsneista, slóknar hann og verður skolaður til havs gjøgnum turbinurnar hjá SEV.
Men júst skyldurøknin, ringi óvanin, noyðir meg at fara upp og til arbeiðis. Hon vinnur á tunglyndinum. Óvani, nei, ikki longur.
Og tá dimmalættingin endiliga av álvara er farin at nærkast uppfaringartíðini, so verður klokkan flutt, tí nú skulu vit hava summartíð á hávetri. Og so er aftur ein tíma myrkari um morgunin.
Eg veit, hví vit flyta klokkuna, tí tað gera tey í Danmark.
Alt, sum vit hava í Føroyum, hava vit, tí tað hava tey í Danmark – uttan garnatálgina.
Hví FM í garnatálg, tá eingin annar í verðini hevur garnatálg (tey hava gamaní garnatálg kanska bara wannabe ella lookalike í Íslandi, men hon telur ikki við)?
Hví ikki HM? Vit eru favorittar at fáa heimsmeistaran, ella fimm heimsmeistarar, í garnatálg.
Og nú er garnatálgin góð fyri heilsuna. Tjóðskaparromantikkurin vinnur á gomlu, donsku, heilsuráðunum. Hjallurin í staðin fyri pyramiduna.
Ferðavinna hevur nú í eitt mannaminni verið vinnan, sum skal bjarga Føroyum. Tað hevur hon ikki gjørt enn.
Tað ber væl til. Setið eitt sølufólk, sum dugur at selja óveður og her verður ikki verandi fyri turistum.
Hví verður vígt kranavatn slett í høvdið á børnum, sum verða doypt? Tað er fyri at heilsvaska tey.
Tey telgja sær framvegis fanar(F) í fjølmiðlunum.
Latið bara søguna doyggja, hon er einki at reypa av kortini.
Tí er hon heldur ongantíð skrivað. Í staðin fyri níga vit niður í bøn og takka veðurgudi fyri veðrið í okkara alfagra landi.
