Politikarin má velja sær síni fyrilit. Skal hann velja leiðina hjá fiskimonnum, har talan er um løtuvinning, ella skal hann velja leiðina hjá fiskifrøðingunum, sum í øllum førum verður eitt »løtutap«. Verður trýstið skert so nógv, sum fiskifrøðingarnir mæla til, ja so fer at svíða fyrstu tíðina, men sambært hesi serfrøði, so fer tað at løna seg aftur í ríkiligt mát, tá stovnarnir koma fyri seg aftur, og vit við einum minni flota kunnu fiska meira og betri fisk.
Tað tykist heldur løgið, at so ymisk sjónarmið skulu vera um hetta tilfeingi okkara. Bera vit saman við alivinnuna ella oljuvinnuna, so hava vit dugað so avbera væl at skipa hesi viðurskifti. Orsøkin til at fiskivinnan ikki kann skipast eftir sama leisti er helst, at her er talan um eina næstan hálvtannaðhundrað ára gamla vinnu.
Um fiskivinnan var íkomin í okkara tíð, so hevði hon uttan iva verið skipað øðrvísi.
Men tað er ikki gott nokk bara at staðfesta hetta, og so lata alt koyra víðari. Men tað tykist, sum um hetta er leiðin, sum politikarar vilja ganga. Summir tykjast hella til fiskifrøðingarnar, men tá til stykkis kemur, so er tað leiðin hjá fiskimanninum, sum vinnur.
Tað er væl skilligt, at fiskimaðurin ikki vil skerjast, tí einhvør er sær sjálvum næstur. Men tað sigur seg sjálvt, at tá vit troyta stovnarnar so hart, sum vit hava gjørt við toskastovnin, so merkist tað. Tað idéella er sjálvandi, at vit skulu liva av tí, sum stovnurin gevur - av rentuni og rentu av rentu, ella av tí avkasti, sum stovnsfæið gevur. Um vit troyta alla rentuna og part av stovnsfænum við, so verður galin endi, tað kann ein og hvør rokna út.
Tað ber ikki til, at vit sláa øll tilmæli frá fiskifrøðingum upp í glens, bæði okkara heimligu og tey frá ICES og øðrum. Tað er altso ov tápuligt.
Troyta vit stovnsfæið rætt, so fáa vit meira burtur úr stovnunum. Og ja, flotin minkar, verður bíligari at reka, fiskar meira upp á seg, fær meira fyri fiskin, tí hann verður størri og betri fyri, hýrurnar verða hægri, ja, samfelagsinntøkan í heila tikið verður hægri.
Í øllum førum er tað vist, at okkara felags tilfeingi - fólksins ogn - má umsitast av tí almenna. Her má sýnast fyrilit, her gongur tað ikki, at hvør er sær sjálvum næstur.
