Tíanverri er tað oftani so, at vinnulívsfólk duga ikki at síggja dygdina hjá mentanarfólki og øvugt. Tað er líkasum, at vit hvør í sær grava okkum niður í skotgravir og so ?bekempa? hvør annan. Harvið forða vit fyri eini menning og vøkstri í landinum. Kreftirnar verða ikki brúktar rætt.
Eg havi mangan hugsað um hetta: hví ikki vinnulívsfólk og mentanarfólk virka meira saman - soleiðis at hesi kunnu geva hvør øðrum íblástur, sum í síðsta enda gagnar øll samfelagnum. Vit hava eitt nú sæð, hvussu nútímans vinnulív aðrastaðni leggur seg eftir at brúka fólk, sum hava tilknýti til eina ella aðra listagrein ella fólk við humanistiskum útbúgvum.
Tað ger mær ilt, tá eg hoyri hesi høgravendu fólkini og sokallaðu vinnulívsstuðlarnar speireka ella royna at minimera týdningin av arbeiðinum hjá listarfólki og fólki, sum á ein ella annan hátt fáast við mentanarlig avrik, við tí grundgeving, at hesi bara er ein útreiðsla fyri samfelagið.
Hinumegin býðir mær eins nógv ímóti, tá hesi somu fólk, sum eru virkin í mentanarligum arbeiði, bara niðurgera tey, sum eru virkandi vinnulívsfólk.
Vit megu sum føroyingar - skal tað vera liviligt fyri okkara eftirkomarar á hesum oyggjum - fáa sum mest burtur úr øllum, líka mikið um fólk fáast við mentan ella vinnulív. Vit mugu geva rúmd fyri evnunum og gávunum hjá hvørjum einstøkum - og tað gera vit nettup við at byggja brýr millum vinnulív og mentan heldur enn at lata hesi stríðast hvør móti øðrum.
Og í hesum viðfangi kann eg ikki lata vera við at taka fram ta stórhending fyri 15 árum síðani, tá Norðurlandahúsið varð tikið í brúk.
Nettup Norðurlandahúsið er eitt talandi dømi um, hvussu ein stovnur megnar at byggja brýr millum fleiri samfelagsstættir og -tættir. Vit hava sæð, hvussu vinnulívsfólk og listarfólk saman og hvør sær hava kunnað givið hvør øðrum og í síðsta enda øllum føroyingum inspiratión og trúgv uppá lívið.
Og harumframt hava vit sæð, hvussu hetta hús hevur fingið inn ta triðju og kanska ikki minst týðandi dimensiónina, nevniliga víðkanina av okkara sjónarringi út í heimin.
Tað skal vera mín inniliga vón og áheitan á allar politikarar, nú Norðurlandahúsið fyllir 15 ár, at vísa takksemi fyri tað, sum hetta hús hevur staðið og stendur fyri. At teir, sum koma at ráða fyri borgum her á landi eftir valið, fara at virðismeta og síggja teir ringar í vatninum, sum virksemið - lívið, tað verið seg mentanar- og vinnulívið - í hesum húsi hevur spreitt kring alt Føroya land.
Ein tjóð, sum megnar at byggja brýr millum síni dugandi vinnulívsfólk og skapandi listafólk, - og sum megnar at vera ein livandi og virkin partur av altjóða samfelagnum, við tí toleransu, virðing og solidariteti, sum fylgir við í tí, hon er á rættari kós.
Mítt vallyfti skal m.a. vera, at vit skapa Norðurlandahúsinum enn betri umstøður at virka undir - okkara mentan og vinnulívi og samskifti við útheimin til frama. Tillukku við degnum tit øll, sum hava nakað við hetta fræga hús at gera.
Heri Niclasen, valevni Javnaðarfloksins
í Suðurstreymi
