Í gjár høvdu vit í blaðnum tvey áhugaverd mál: kronikkin hjá Hermanni Oskarsson um fiskivinnuna og so eitt vinnuserblað, ið m.a. snúi eg um skjóttvaksandi reiðaravirkið Thor í Hósvík. Kronikkin hjá Hermanni gert vart við, at (citat) Fáa vit ikki marknaðarligar reglur inn aftur í fiskiskap, og ….. sett beinharðar kappingarreglur í gildi, so slóknar avgerandi motorurin í búskapinum. Píska vit ikki føroyskar fiskivinnufyritøkur til at vinda so nógv burtur úr fiskinum, sum til ber, so forkoma vit øllum búskaparligum framburði í landinum. Tøknilig menning hendir ikki av sær sjálvari. Undir kapitalismuni er bert ein máti at fáa fyritøkurnar at kýta seg til at gera sítt allar, allar besta. Og tað er beinhørð og eirindarleys kapping. ……Bara upp á hendan mátan fáa vit ein fiskiskap og eina fiskivinnu, sum skapar framburð og styrkir gjaldoyrað. Hetta eru sera áhugaverd sjónarmið, borin fram, meðan heimsins mest kapitalistiska land, USA, er í ferð við at fremja eina ”føroyska loysn” til tess at bjarga amerikansku kapitalismuni.
Tað er torført ikki at vera samdur við høvundan, ikki minst tí hann vísir á, at fiskivinnan er tann altavgerandi vinnan í Føroyum samstundis, sum hann ger vart við, at vit við skeivum fiskivinnupolitikki hava avlívað alt sum eitur tøkniliga og marknaðarliga tillaging í fiskivinnuni. Fiskivinnan er, sigur Hermann, avgerandi drívkraftin í føroyskari vinnumenning. Men henda drívmegin er nú avmaktað, tí vit hava gyrt hana inni við ymsum sløgum av verjugørðum, ið gera, at tann týdningarmesti tátturin í øllum, kappingin, er burtur.
Í áhugaverdu kronikkini vísir Hermann eisini á, hvussu menningin og tøknin frígera arbeiðsmegi og úrslitið er, at alt færri fólk eru í fiskivinnuni. Í hesum høpi kundi verið áhugavert at knýtt hesa niðurstøðu til søguna um Thor í serblað okkara, Vinnan. Her er talan um eina føroyska succéssøgu, eina søgu um ungar framskygdar og ídéríkar menn, ið hava dugað at gagnnýta fylgjurnar av broytingunum í fiskivinnuni, ið hava sæð møgukleikarnar fyri skapan og nýmenning. Her eru vinnulívsmenn, sum hava sæð møguleikarnar í tí framúr dugnaliga føroyska sjófólki, men sum ikki longur kann ella vil vera í fiskivinnu – vinnulívsmenn, ið við professionellum og visjonerum starvsfólkapolitikki hava bygt upp eitt topprofessionelt starvslið. Her er talan vinnulívsmenn, sum hóast vánaligar samfelagskarmar, hava megnað at koma inn á ein altjóða marknað, har kappingin er sera hørð, men har vit hava nakrar fortreytir og førleikar, ið gera okkum før fyri at taka kappingina upp. Við støði í báðum søgum ber til at staðfesta, at tað er bæði neyðugt og møguligt at byggja upp alternativar vinnur í Føroyum, ið gagnnýta altjóðagerðina og byggja á førleikar, ið eru til taks. Skal menningin halda fram á eitt nú hesum vinnuøki, krevur hetta nútímans karmar, ið aftur hava sum fyritreyt, at politikarar skilja nýggju og broyttu fortreytirnar fyri vinnurakstri í Føroyum.
