Mitt á einum torgi í Moskva
stendur ein óviti og etur eina melón
eins og spælir hann upp á
eina lítla bláa munnhørpu.
Ein annar óviti fer yvir til hansara
og biður um at fáa ein bita.
Tann fyrri mutlar eitthvørt
og ristir bara við høvdinum.
Tá slær hin hann.
Og teir rúka saman at berjast
og fara um koll báðir tveir.
Eg ætlaði mær einaferð at skriva eina bók
har alt skuldi snúgva seg um tíð.
Um at tíðin ikki er.
At fortíð og framtíð
báðar eru til sum samtíð.
Eg trúgvi at øll menniskju,
tey sum liva nú og tey sum hava livað
og tey sum fara at liva aftan á okkum,
liva í dag.
Eg vildi ynskt at eg kundi tømt
evnið tíð at botni,
soleiðis sum hermaðurin við skeiðini
skavar skál sína.
Er annar av hasum óvitunum veruliga - eg?
Um ævinleikin hevði eina finningarstovu
var mangt at finna har:
galosjurnar hjá Savonarola,
fótklúturin hjá Shakespeare,
lorgnettin hjá Homer.
Jevgenij Vinokurov, f. 1925, Russland
