Nú merkið veitrar hálva stong
á landsins sjúkrahúsi,
og minnir Meinhard’s berast mong
í lotsins stilla súsi.
Hann tænti væl í hálva øld,
var hollur sínum vini,
hann kendur var av mannafjøld,
var mildari enn hini.
---
Nú fórst tú tína evstu ferð,
ta síðstu leið um leitið
at finna veg til aðra verð,
har sælum best er beitið.
Tú vart so drúgvur, har tú var,
teim veiku væl til handa,
títt smíl teim sjúku bata bar
í teirra heilsuvanda.
Tú stillur vart í orð og tal,
tá mildur tú oss møtti,
har tú í verki gjørdi væl,
og brek so mongum bøtti.
Tú varin vart í tíni verð,
sum lotið líkt tín dagur,
tú kvirrur gjørdi tína gerð,
so góður og so glaður.
Nú fekst tú boð frá honum, ið
for øllum lívi valdar,
og sker sín skurð í lívsins líð
tá løtur eru taldar.
Nú fórst tú tína evstu ferð,
har fedrar undan fóru,
nú endaði tín góða gerð,
nú frægir burt teg bóru.
Vit takka tær for vinalag,
for lívsins stev og stig,
hvíl sælur undir grønum flag,
eig ævinleikans frið.
pmp
