Lívið er eitt vaskibretti. Og vit eru rukkurnar.
So segði ein herfyri. Og eg eri ikki heilt ósamdur.
Hetta er eitt føroyskt orðatak burturav. Tí tað kann ikki umsetast til danskt, ikki beinleiðis, tí í Danmark eru ongar rukkur. Tí kann tað heldur ikki flytast aftur úr donskum til føroyskt sum alt annað. Tað er serføroyskt.
Lívið er eitt vaskibretti. Og vit eru rukkurnar.
Vaskibrettið er brúkt sum ljóðføri, meira fyrr enn nú, nú hava tónleikarar ráð at keypa sær eitt rættiligt ljóðføri og noyðast tí ikki at brúka húsarhaldsamboð at spæla uppá.
Spælt var upp á rukkurnar. Soleiðis er eisini við okkum rukkum í lívsins vaskibretti. Vit noyðast at spæla við, um so vilja tað ella ikki. Vit sleppa ikki altíð, verri enn so, at velja okkara egna leiklut og tóna.
Lívið er eitt spæl, siga summi. Tey lættlyntu og bjartskygdu, sum stýra uttan um øll skerini og altíð eru á rættari, beinari sjálvandi, kós, sum verður stillað hvørt ár.
Nógv brúka alt lívið til at hugsa um lívið. Hví tað er, hví tað er sum tað, hví tað ikki er okkurt heilt annað og betri. So nógv er sagt, so nógv er skrivað um lívið, at einki er eftir at leggja afturat. Men kortini verður lagt aftur við alla tíðina. Alt tað besta er longu sagt og skrivað. Nú er langt millum dupultu durasnapsirnar á gáttini til tankasmiðjuna um lívið.
So er hitt lívið, tað næsta, tað eftir deyðan. Deyðin er bara hálvleikur. Dómarin leggur ævinleikan aftur at seinna hálvleiki. Hann endar ongantíð. Júst sum í fótbólti, tá liðið, tú heldur við, er á odda 1-0, og hitt liðið trýstir og trýstir og hevur hornaspark oman á hornaspark. Fýra minuttir lagdir afturat. Klokkan steðgar. 240 sekund vara øgiliga, øgiliga leingi, tá soleiðis er statt. Framvegis 1-0 og aftur hornaspark. Lort, eitt gott hornaspark eisini. Soleiðis er ævinleikin, 3,34, 3,35, 3,36. Tað tekur bara tvey sekund at gera eitt mál. Upp á gólvið at mala og banna, hyggja út gjøgnum vindeygað, har gongur ein sorgleysur hundar og snoddar, nú eru hasir lorta fýra minuttirnir farnir. Tað tók næstan ein tíma, men teir spæla av. Hví floytar hann ikki av? Hví floytar hann ikki av? Hann segði sjálvur fýra minuttir, nú eru fýra minuttir og 22 sekund.
Og so, endiliga, endiliga. Dómarin lyftir báðar armar fram og bríkslar tvær ferðir. Vit vunnu 1-0. Uppiborið? Tað kann gera tað sama.
Og lívið heldur fram í allar ævir, nøkunlunda óskalað.
Og nú er so hetta lagt aftur at øllum ódeyðiligum tankum um lívið, hetta lívið her. Tað ræður um at fáa so nógv burtur úr hesum lívinum, lívinum fyri deyðan, um so illa vil til, at einki er eftir deyðan kortini.
Tað er ov seint eftir deyðan at uppdaga, at einki er eftir deyðan. Frægast man vera sum í øllum øðrum lívsins viðurskiftum at binda um heilan fingur og ikki binda frið.
Summi halda seg vita so væl, at tey lova eitt annað lív, eitt lív eftir deyðan. Tað lívið er, sambært lyftinum, ævigt, so tað ræður bara um at doyggja sum skjótast og sleppa sær inn í ævinleikan og ongantíð doyggja aftur. Tú livir tvær ferðir og doyrt bara eina ferð.
Tað er eitt snilt býti. Seinna lívið er ikki nakað vaskibretti. Tað er ein harpa, og vit eru streingirnir.
Hvør er munurin? Tað veit eg ikki. Spyr onkran trúboðara.
Sum málað stendur í brandstøðini í Keypmannahavn: Livet er so kort og man er så længe død.
