Árnafjørður: Sólin bakaði uttanfyri henda hósdagin í september. Men tað helt kortini ikki Lilly og eini aðrari bygdarkonu aftur, í at gera sín trúfasta og sjálvbodna gerning í Árnafjarðar kirkju.
Eina ferð um árið fær kirkjan sína høvuðsreingerð, og nú var tíðin komin til ársins vask. Og so var líka mikið, hvussu veðrið var uttanfyri.
- Vit byrjaðu at vaska inni í kirkjuni mánadagin, og vóru vit lidnar har í gjár, sigur Lilly, meðan hon aftur ferð runt við klútinum, heilt har frammi á kórsgáttini.
Henda hósmorgunin byrjaðu tær í forkirkjuni, og væntaðu at vera lidnar seinnapartin. So var bara loftið eftir, har urgan eisini stendur.
Lilly Hansen arbeiðir í bakarínum hjá Jórun í Klaksvík, men henda dagin hevði hon ein frídag.
- Eg møtti klokkan níggju, og nú fer at líða rættiliga væl her í forkirkjuni, greiðir Lilly frá.
Tað sæst
Lilly hevði annars ætlað sær á fjall henda góðveðursmorgunin, men varð forðað í hesum. Tí kundi hon tað sama halda fram at vaska kirkjuna í heimbygdini.
- Eg vildi tí heldur gera eina góða gerð her, slær hon fast.
- Tað er helst so, sum tey plaga at siga: Man sær ikki at tað er vaskað. Men ein sær tað heilt sikkurt, um tað IKKI er vaskað.
