Turið Debes Hentze
Skal framhaldandi vera stovureint, at siga soleiðis um nakrar av medborgarum okkara. Hetta er tað okkara politikkara á løgtingið skulu taka støðu til, og onki annað.
Eg skilji á tí, sum Jens Wang skrivar í bløðunum um dagarnar, at sleppur hann ikki at halda fast við hesar orðingar, sum eru beinleiðis tiknar úr bíbliuni, ja so kennir hann sítt trúarfrælsi skert, og tað sama metir hann, at ein stórur partur av trúgvandi fólkinum í Føroyum ger.
J. W. kennir seg so bundnan av orðunum í bíbliuni, sum hann beinleiðis nevnir skurkin , sum í hesum árinum 2005 setir hann í ta truplu støðu (mín tulking) at skula velja bíbliunar orð framum virðingina fyri tí samkynda næstranum, men ivast tó ikki í at velja sannleikan, bíbliunar orðaval, um ein dámar tað ella ikki , sum hann sigur. Fyri mær at síggja, stríðist hann við seg sjálvan og sína egnu samvitsku, tí sum hann sigur, hann gongur hvørki inn fyri happing ella diskriminatión, og brúkar tí eisini fleiri spaltur bert fyri at rættvísgera sín atburð og hugburð móti teimum samkyndu.
J. W. nýtir eisini nýliga íkomnu retorisku fintuna at tosa um homoseksuellan praksis ístaðin fyri skýra tey samkyndu anstyggilig, sjúk, kynsvillingar, móti nattúruni osv.. Nei nú tey homoseksuellu gerast støðugt sjónligari og kennast aftur sum starvsfelagar og grannar, broytist orðavalið. Persónunum hevur mann onki ímóti, tvørturímóti, nei nú er tað er gerðin, sum er andstykkilig. Eg dugi ikki at síggja at hetta gera nakra broyting í hugburðinum til tann samkynda.
J. W. vil so fegin sleppa at veita teimum homoseksuellu náði og næstakærleika, og sigur seg ikki duga at skilja, at tað skal vera so trupult, at fáa sannleikan og náðina (næstrakærleikan) at ganga hond í hond. Og so fortelur hann eina rørandi søgu um ein prest Dobson, sum dømdi samkynd at vera syndarar, men sum kortini leitaði hesar Aids raktu syndarar upp og gav teimum jólagávur o.a. Sami prestur segði seg onki hægri ynski hava, enn um tað við hansara jarðarferð varð sagt: Dobson elskaði tey homoseksuellu . Hetta skilji eg, skuldi vera eitt dømi um næstrakærleika og sannleika hond í hond. Um eg var Dobson, so hevði eg verið nógv glaðari um orðini vóru: Tey homoseksuellu elskaðu Dobson .
J. W. er ikki býttur, og hevði eg væntað, at hann logisk kundi hugsað seg fram til, at tað er ógvuliga trupult fyri ikki at siga ógjørligt at tosa um næstrakærleika millum partar, sum ikki virða hvønn annan, fyri tað tey eru. Einsíðugar jólagávur og góðar gerðir og onnur umklamran frá einum, sum tú kennir, ikki virðir teg fyri tann tú er, eru ofta líka væl ógivnar - uttan so at tú ikki kann liva hesar fyriuttan av neyð t.d.
Hvussu kanst tú J.W. rokna við at vera tikin fyri fult, tá tú í sama andradrátti, sum tú sigur at tú elskar og vilt teimum samkyndu alt gott, kallar gerðir teirra fyri skemdargerðir og viðurstyggiligheitir?
Eg haldi tað er áhugavert, at mannarættindini hjá teimum samkyndu nú av álvara eru komin á dagsskránna, og at frontarnir nú eru settir so skarpt upp, sum teir eru, at okkara lóggevarar beinleiðis vera tvingaðir at taka støðu til, um vit skulu hava eina verðsliga lóggávu, sum verjir ein minnilutabólk móti spillandi og niðurgerandi orðingum. Ein verja sum stendur í andsøgn við heilagu skriftina, og sum tí eru so mikið meiri átroðkandi at viðgera við álvarsemi, nú fleiri eru, sum tykjast at vilja tvíhalda um henda ivasama heiður at niðurgera ein samfelagsbólk. Her er veruliga ein spurningur, har religión og mannarættindi umskarast.
Sum eitt hálmstrá tikir mær, at J.W. roynir at hanga seg í síni rættindi framhaldandi at brúka hesar niðrandi vendingar við at snara kjakinum til ein juridiskan - og eg vil siga rættiliga akademiskan spurning - fyri at brúka eina vending, sum J.W. sjálvur nýtir í øðrum samanhangi.
Eg tulki skrivingina hjá J.W. sum eina desperata roynd at fasthalda orðunum í bíbliutekstinum, vælvitandi, at her dragnar fyri hvønn dag, sum gongur. Eg fari í somu felluna sum J. W. og freistist at veita honum eina hjálpandi hond, sjálvt um ivaleyst helst vil vera hana fyriuttan. Eg kundi væl hugsað mær at hjálpt J.W. og øðrum við honum, so tey sleppa undan at tosa niðrandi um sínar homuseksuellu næstringar. Tað gera vit við, ongantíð ov skjótt at fáa sett hasa regluna um vernd av homoseksuellara diskriminatión í gildi. So sleppa J.W. og onnur við honum undan at vísa til hasa skriftstøðini í bíbliuni - við grundgevingini, at tað er revsuverdugt. Kanska eru tey ikki verið so glað beint nú, tí tað er jú eitt niðurlag, har mannarættindi vinna á religión - men seinni. Tí innast inni hugsi eg ikki, teimum hugar at brúka hasar vendingarnar, og at politikkararnir veita teimum eina bjarnatænastu við at fylgja teirra uppáhaldum.
Fleiri trúgvandi munnu vera, sum hava ilt við at taka undir við at brúka hasi ljótu orðini um tey samkyndu. Orðini vera standandi óbroytt í bíbliuni, sum so mangt annað, sum ikki er aktuelt longur, men harfyri er ikki sagt, at tann stóra rúgvan at fólkinum tekur undir við og krevur at sleppa at skýra homoseksuell fyri anstyggilig, sjúk osv. Kanska var vert, at politikkarar okkara vendu hesum tanka enn einaferð.
Politikkararnir tykjast eitt sindur ivasamir, hvat teir skulu halda. Tað er heldur ikki lætt, tá ein stórur partur av fólkinum ikki úttalar seg, og eitt mál verður gruggað so sum hetta, so veljararnir ikki vita, hvat tað er, sum politikkarar okkara viðtaka ella vraka.
Onkur politikkarar hoyrdust grundgeva mótstøðuna móti lógarregluni við, at proppur nú átti at setast í - tí annars rullar lavina. Propp í hvat? At seta propp í fyri at forða fyri einum ávísum rákið tykist bæði diktatorisk og óansvarligt - og býtt. Býtt tí, tí um tosað verður um at steðga einum ráki, so er hetta samstundis ein ásannan um, at eitt rák er, og eitt rák sum snýr seg um mannarættindi, letur seg ikki steðgað við eini løgtingslóg. Úrslitið verður enn einaferð ein lóggáva láturliga afturúrsigld í mun til dagin vit liva í - og í mun til teir altjóða sáttmálar við longu hava bundið okkum til á hesum øki.
