Sigrun Jóhansdóttir Bisp bíðar eftir nýggjum lungum. Hon veit ikki, nær ella hvaðani tey koma. Í 11 mánaðir hava hon, maður hennara og sonur teirra búð á sjúklingahotellinum í Keypmannahavn, har tey hava bíðað. Hesar 11 mánaðirnar eru lunguni hjá Sigruni støðugt versnað, og nú er lungafunktiónin einans á leið tíggju prosent – læknarnir eru givnir at máta, tí Sigrun orkar ikki, at gjøgnumføra kanningarnar.
Tíðliga um morgunin tann 10. desember 2019 vakti ein sjúkrarøktarfrøðingur Sigruna, sum hevði sovið á Ríkissjúkrahúsinum tá náttina, við boðum um, at tey høvdu funnið eitt match. Sigrun fór at fáa nýggj lungu.
– Eftir at hava bíðað eftir lungum í 312 dagar, havi eg í dag fingið tað størsta yvirraskilsið og bestu jólagávuna, sum eg kundi droymt um. Eg fái enn einaferð nýggj lungu og ein nýggjan møguleika til lívið. Ein tílíkur umgangur er ikki vandaleysur, so tað hevði verið deiligt, um tit kundu havt meg í tykkara tonkum og bønum, nú eg skjótt fari undir skurð. Eg fari at gera alt fyri at kempa meg aftur til lívið, og eg trúgvi upp á, at tað nokk skal ganga, skrivar Sigrun Jóhansdóttir Bisp á Facebook síðu síni, eftir at hon fekk gleðiboðini tann morgunin.
Klokkan tíggju var Sigrun vaskað og klár til skurðviðgerð. Mamman, pápin, systurin og systurbørnini vóru komin úr Føroyum at vera hjá henni hesa stóru løtuna.
– Familjan kemur niður, og øll eru so spent og glað. Eg fái at vita, at okkurt fer at henda um 14 tíðina, sigur hon.
– Tá klokkan varð 14, fekk eg boð um, at eg mátti bíða eina løtu aftrat. Eg visti ikki hví. Tey vissa meg tó um, at einki feilar lungunum. Eg skal fáa meir kunning klokkan 20. Eg hoyri tó einki frá teimum, og tá fái eg varhuga av, at alt ikki er, sum tað skal. Ikki fyrr enn klokkan verður 00:30 kemur skurðlæknin inn og greiðir frá, at lunguni tíverri ikki eru nóg góð, sigur hon stillisliga.
– Tá var tøgn, og ein skuffandi friður fylti rúmið. Hetta vóru hørð tíðindi, leggur hon syrgin aftrat.
11. desember skrivar Sigrun eitt nýtt uppslag á Facebook.
– Eftir at hava bíðað í allan dag í spenningi og við nervum havi eg fyri løtu síðani fingið boð um, at lunguni vóru í ov vánaligum standi, so transplantatiónin er avlýst. Nú følist alt eitt sindur tómt og mótleyst, men eg veit, at eg ikki má gevast við at trúgva, vóna og biðja.
Tá lunguni kundu koma í dag, so kunnu tey eisini koma onkran annan dag.
Les longri samrøðunu við Sigruna Jóhansdóttir Bisp í Sosialinum, ið er at fáa í sølubúðum kring landið og talgiltur her
