Markleys og treytaleys trúgv og sjálvpínandi undirbrotligheit eru verri enn so altíð orsøkin til, at fólk fara í kleystur. Orsøkin er ofta so ódramatisk og banal sum, at fólk vilja hava frið. Fólk vilja rætt og slætt bara hava frið og vera saman við sær sjálvum og ongum øðrum tað mesta av tíðini.
Og veruligur friður fæst ikki aðra staðni enn í grøvini (Peace, perfect peace, sum eg sá á einum gravsteini í Kinsale í Írlandi) ella í kleystri.
Tey vilja hava frið, tey sum ikki fara í kleystur, tí tey vilja røkja sína trúgv. Tey vilja hava frið, eisini fyri Gudi og hansara sandálasveinum.
Tað ber væl til at feyka eina bøn fimm ferðir um dagin. So er friður fyri teimum, sum krevja, at biðið verður fimm ferðir um dagin.
Fyri nøkrum árum síðani var eg í Ítalia. Har hittu vit, ferðalagið, ein danskan munk, ella ein dana, sum var munkur. Tað skiltist á honum, at hann hevði vavt seg út í ymiskt, sum ikki var so heppið ella snilt, heima í Danmark og aðrastaðni við. Tað gjørdist í so heitt uttan um hann, so hann umhugsaði støðuna og kom til ta niðurstøðu, at frægast var at royna okkurt annað. Hann vildi hava frið fyri øllum teimum, sum gjarna vildu tosa við hann, men sum hann ikki hevði hug at tosa við, og so tá als ikki um tað, sum tey vildu tosa um. Hann fór í kleystur. Og har hevði hann tað gott.
Fólk, sum fara í kleystur, tí tey vilja hava frið, koma skjótt til ta niðurstøðu, at tað er ikki keðiligt at vera í kleystri.
Munkar gjørdu besta ølið í nógv hundrað ár, áðrenn onnur uttan fyri múrarnar fóru at royna at bryggja øl, sum líkist munkaølinum.
Og tað var ikki pissøl, sum munkarnir gjørdu og framvegis gera. Tað er krút, sum smakkar, ja, orsaka, himmalskt. Ein sannur gudadrykkur, einglarnir syngja reint og flúgvar uttan at brúka veingirnar, og sanna gleðin skúmar í tulipanskapaða glasinum.
Bestu vertshúsini eru tey, har sum tú sleppur at sita í friði og náðum í tímar og drekka munkabryggj, 10 prosent pluss. Sum munkur í kleystri.
Nonnur gjørdu sær skúlar, har tær fyltu børnini við lygnum og happaðu tey. Tað er so sanniliga eisini eitt gott lív – hjá teimum.
Fólk, sum vilja vera einsamøll, eru ikki væl umtókt. Tí eingin básur er til teirra uttan hasir báðir, eg nevndi í aðni, kistan og kleystrið. Ja, og so fongsul sjálvandi, men haðani sleppa tey flestu útaftur.
Tak til dømis fólk, sum drekka (munkabryggj ella okkurt annað gott) einsamøll. Eg hugsi um fólk, sum drekka einsamøll, uttan at draga gardinurnar fyri.
Gølan í síðstu viku var annars, at nú fer ikki at bera til at drekka meira enn hálva øl um borð á gardinbátunum, tá teir hendingaferð loysa frá landi.
Tey drekka einsamøll, tí tey hugsa betur, tá tey drekka, enn tá tey eru edrú. Og tað ber illa til at hugsa væl og skipað, tá onnur eru hjá, sum tosa og tosa og tosa uttan at hugsa yvirhøvur.
Friður er vorðin marglæti. Fólk, sum sjálvboðin vilja vera einsamøll, eru undarlig. Tað eru fólk, sum fara í kleystur, eisini, halda vit. Men teimum er tó fyrigevið, tí trúgv teirra er so sterk, at tey fáa ikki røkt hana uttan í einrúmi, gita vit. Gamaní rekur trúgvin nøkur í kleystur, men verri enn so øll. Tað einfalda lívið uttan nakað roks og uttanumfjas dámar nógvum. Men tað lívið er forboðið.
Eingin vil unna nøkrum slíkt lív. Tey eru so nógv, sum vita nógv betur enn tú sjálvur, hvussu tú eigur at brúka tínar tillutaðu dagar millum móðurlív og einki lív eftir deyðan.
Jarðarferð er ein friðargonga. Og bara ein fylgjari.
