Hann strýkur tætt fram við eggini. Havhesturin. Er bara akkurát leysur av landi, men stýrir so frá aftur og sveimar í fríum lofti. Letur uppdriftina taka seg og ger eitt kast eftir løgg. Veingirnir púra stívir alla tíðina. Rørir teir ikki, men fer við nógvari ferð um næsta nasan og er burtur.
Út í stóru verð at kanna, hvat har er at síggja. Berandi boð um alt tað, hann sá á vegnum. Leggur einki eftir seg. Uttan spurningin um, hvar hann mundi fara?
Eins og vindurin er hann. Vit vita ikki, hvaðani hann kemur. Vit kenna hann, meðan hann er her. Og vit missa hann burtur beinanveg, hann er farin. Standa eftir og gána. Vita einki.
Men vit vita, at handan ærin, sum liggur inni á sløttum, hon etur. Hon verður verandi her alt lívið. Hon hugsar ikki um annað enn at eta. Einaferð, tá brundarnir eru komnir útaftur, fer hon á ein tilvildarligan fund, og so melur alt bara víðari. Hon fær eina tilmáldað tíð. Gongur alt eftir føstu ætlanini, livir hon í eini sjey ár, um hon er soleiðis miðal. Eru lombini betri enn so, kann hon skava sær eitt ár afturat. Kanska verður tað kortini styttri. Vit vita ikki, men hava ætlaninar.
Soleiðis fer hennara lív. Hon etur stráðini. Veit, at tey eru har. Er trygg. Fær upp í munnin og krevur so einki meira.
Annar fýrurin er havhesturin. Blakar seg út í tað óvissa, men er, uttan sjálvur at vita tað, minst líka tryggur sum ærin. Ikki fellur spurvur til jarðar, uttan vilji er til tess, vita vit. So mikið betur er havhesturin vardur.
Og her sitir tú so. Hyggur út fyri eggina. Kennir teg sum havhestin, ið sveimar ein stuttan favn frá eggini. Klárar, um hann vil, at tríva í tey ytstu, veiku stráini, um illa skuldi viljað til. Ein veik trygd, um tú kølnar um føturnar og ikki torir at fylgja tíni ætlan og sannføring.
Tú velur at liva sum ærin. Á
tryggari grund. Her hendir einki
óvæntað. Alt gongur eftir ætlan. Eitt lamb á hvørjum ári, og tað er so tað.
Tíbetur eru ikki øll sum ærin. Tey velja, sum havhesturin, at royna flogið. Tveita seg út í luftina og sveima við uppgangandi vindunum fram við næsta nasanum. Fara framvið og tekkja nýggjan heim hinumegin. Undir er havið. Skiftandi. Bæði í skapi og liti. Ljóst og slætt viðhvørt. So buldrugt og døkt. Hvat har er undir, vita vit heldur ikki.
Vit royna at halda okkum yvir. Hava bert avmálda tíð á flogi. Tað vita vit.
Tað snýr seg um at tora at liva og so heldur missa fótafestið eina løtu. Og tað er sjálvan ov seint at byrja. Vit hava ivaleyst ligið nóg leingi á biti og jótrað upp í saman. Svølgt og klíggjað uppaftur. Etið nøkur stráð afturat. Og so sama veg aftur.
Men vit sóu einki. Vildu einki síggja. Upplivdu einki. Øvundaðu havhestinum, sum streyk so lættur framvið. Men vildu heldur ikki viðganga tað. Løgdu hann undir at vera ábyrgdarleysan. Hann skuldi heldur hugsað um at lívbjarga sær og sínum virðiliga!
Havhesturin fekk stutta tíð. Hann varð tikin á flogi við stong, og høvdið snarað av. Inni í haganum stóð ærin. Gløddi dølsk at manninum á eggini og fór aftur at eta. Hugdi niður í vøllin og hevði mold millum oyruni.
Meðan havhesturin fór á longri ferð. Elti sólina í ein vestan. Ein nasa. Og tveir. Har vóru fleiri afturum. Hann hevði flogið um so nógvar ta stuttu tíð, hann sveimaði. Men hann hevði sæð teir og landið hinumegin eisini. Tað hevði ærin ikki.
