Finnleif Durhuus70 ár

Góði babba!
Ikki trýtur við rósandi orð­um, ið eg kundi fest á blað um teg, góði babba. Títt lætta og jaliga lyndi er eyð­kent. Eisini ert tú prógv um, at aldur einans er eitt tal.
Altíð hevur tú sýnt áhuga fyri tí, eg havi tikist við. Tá uppgávur skuldu skrivast í studentaskúlanum, var tú altíð fúsur at hjálpa. Ser­liga dámdi tær væl at kava djúpt í søgufakini. Tey gomlu orðatøkini og orð­ing­arnar, sum tú hevur lagt teg eftir at minnast, komu væl við sum ífylla í stílarnar. Setn­ingin ”Eins og løkur leit­ar sær lættastu leiðina, fer heldur ikki fótur fram eftir fummum, men fylgir høg­ligastu farleið, hetta tví­føtt sum ferføtt” minnist eg væl tá evnið var fyrsti koyri­vegur í Føroyum. Nú fyrireikingarnar til mína endaligu uppgávu á arki­tekta­skúlanum eru byrjaðar, sær eisini lovandi út. Á lands­bókasavninum varð tú spurdur, um tú vart søgu­granskari.
Í øllum tú gert ert tú nær­lagdur. Dent hevur tú lagt á at læra meg at lýsa øll mál væl, fyri at hava eitt gott grundarlag at taka eina avgerð á.
Tá tú hevði 40 ára starvs­dag á Landsverki varð nevnt, at tú kennir hvørja stein­pirru í Føroyum. Og rætt er tað! Tú kennir land­ið væl og hevur eisini altíð lagt teg eftir at læra okkum føroyska landalæru. Nógvir hava túrarnir verið, har mat­pakkin er etin undir frí­um lofti. Tað eru nokk eisini fá, ið koyra so nógvar túrar runt í Føroyum sum vit.
Eftir sunnudagsskúlan var biltúrurin út á molan fastur táttur. Sigast kann, at mangt vit gera, gera vit sum vit plaga. Ikki dámar tær at vera tikin á bóli. Men tá siðvenjurnar gerast so hugna­ligar sum hjá okkum, so er als ikki neyðugt við broyt­ingum.
Hugsast kann ikki annað enn, at tú ert optimist, síð­ani tú, ið elskar hita og sól, hevur búsett teg í Før­oyum. Er ein løta í døgverða­steðg­in­um og sólin sær, ert tú skjótur út á terassuna. Nú eg og Eirikur hava búð niðri í nøkur ár, hava vit eisini merkt hvørja árstíð tær dámar best at koma á vitj­an.
So at siga hvørt ár hava vit verið ein summartúr í Sand­oynni, har tú er upp­vaksin. Tá eru vit bæði altíð farin biltúrin til Annfinn at keypa tey serliga góðu rundstykkini. Hetta eru alt góð og stuttlig minnir.
Eg havi altíð merkt tín kærleika og umsorgan fyri sam­komu Guds, serliga sam­komuni í Ebenezer, har tú hevur havt tína dagligu gongd. Sangur og tónleikur hevur altíð fylt nógv hjá tær. Í nógv ár spældi tú á urguna í Ebenezer, tú ert við í Ebenezerkórinum og mans­kórinum í Suður­steym­oy, og so ikki at gloyma Sangbrøður, ið tit ung­dóms­vinir mannaðu. Hetta hevur ríka okkara heim, og løturnar tú situr við klaverið ella orglið njóta vit. Hvørt kvøld setti tú teg á songarstokkin hjá mær at biðja eina bøn til Harra og frelsara okkara ein tøkk fyri dagin og bøn um varðveitslu.
Við hesum fáu tonkum vil eg ynskja tær hjartaliga tillukku við stóra degnum, góði babba, og takka fyri tína kærleiksfullu um­sorg­an og vegleiðing. Heilsanin er frá okkum øllum.
---
Ingunn