Í klaguni var millum annað ført fram, at eingin verulig setanarnevnd hevði viðgjørt umsóknirnar, at einki skrivligt tilfar var frá hesari viðgerðini, at setanarnevndin ikki hevði havt fakligan førleika til at meta um umsøkjararnar, at ongar starvssamrøður høvdu verið við umsøkjararnar, at grundgevingarnar til vrakaðu umsøkjararnar ikki vóru nøktandi, og at setanin átti at ganga umaftur.
Umboðsmaðurin kom til ta niðurstøðu, at ein setanarbólkur hevði viðgjørt málið. Hann helt ikki grundarlag vera fyri at finnast at mannagongdini hjá setanarbólkinum og dugdi ikki at síggja, at avgerðin bygdi á ósaklig fyrilit.
Umboðsmaðurin hevði tí ongar viðmerkingar til sjálva avgerðina, eins og hann ongar viðmerkingar hevði til, at setanarsamrøður bert høvdu verið við setta umsøkjaran.
Umboðsmaðurin staðfesti, at grundgevingin, sum var givin vrakaðu umsøkjarunum í fyrra umfari, ikki var nøktandi. Av tí, at nýggj skriv við nøktandi grundgevingum vóru latin hesum umsøkjarunum, gjørdi umboðsmaðurin ikki meira við hendan spurningin.
Umboðsmaðurin varnaðist, at hóast vrakaðu umsøkjararnir høvdu biðið Klaksvíkar Sjúkrahús um innlit í øll skjølini, høvdu teir ikki fingið innlit í upplýsingar í nøkrum innanhýsis skjølum, sum viðvíktu teimum. Umboðsmaðurin valdi at taka hendan spurningin upp til viðgerðar, og hann gav Klaksvíkar Sjúkrahúsi eina átalu fyri handfaringina av hesari umbønini um innlit.
