Ein góður vinur er farin

“Ein livandi maður er deyð­ur!”
Hesi orðini runnu fram fyri meg hetta avbera vakra hóskvøldið, eg spákaði heim undan Heygnum, har eg frá húsfólkunum hevði fingið at vitað, at Steinbjørn var sloknaður tríggjar tímar framm­anundan.
Soleiðis kundi Steinbjørn sjálvur havt tikið til. Og var hann sjálvur í mínari støðu, hevði hann bent á okkurt uggandi:
“Hygg Reynið, hvussu tað roðar í vesturskini! Nóls­oyar­fjørður so spegils­blankur! Sært tú ferða­manna­skipið, sum stolt stevn­ir móti fremm­andum strond­um?”
Og eitt sindur argandi kundi hann sagt: “Hygg, hetta vakra landið – og ikki skoyta vit um at eiga tað sjálvir!”
Eg visti um mannin við tí ikki sørt ramliga navninum, Steinbjørn Berghamar Jacob­s­en. Skyldskapur var og so væl millum húsini har suðuri í Sandvík, har forfedrar okka­ra sótu í nýbýli. Pápi var gubbi hansara.
Men til tað gekk drúgv tíð, til vit fyrstu ferð hittust.
Tað var tíðliga á sumri í 1969, at vit nøkur ungfólk fóru vikuskiftisferð til Húsa­víkar. Í skúlatúninum hittust vit, og tað var ikki um at tala, at vit skuldu inn á gólvið. Hetta var fyrsta løtan – í lærarahúsunum í Húsavík: Ingrid og Steinbjørn, Mari­anna og eg. Fýra ungfólk úr 31 niður í 21 ára aldur. Ein so lívgevandi løta: Nógv varð prátað, ætlanir vendar og snaraðar. Hetta vinalagið hevur staðið við, til deyðin nú tók tann fyrsta okkara.
Tað var so nógv, ið bant okkum báðar saman: skúla­skapur og arbeiðið í nevndini í Móðurmálslærara-felag­n­um, bókaútgávurnar vit har ar­beiddu saman um: “Ung orð” og “Floygd orð”. Hesi upp­skotini átti Steinbjørn.
Øll verkevnini í Forlagnum Fannum, vit saman fingu frá hondini: leikirnir “Skip­ið” og “Nólsoyar Páll”, ferða­frá­søgnin “Brá úr USA”, barna­bókin “Una og Uni”, og so yrk­ingarnar, heildarsavnið “Tinna og tám”, undan tí “Tungl” og eftir tað “Karr”.
Og so politisku greining­arnar, bæði tá ið ráddi um altjóða rák, men mest av øllum: dreymurin um einar frælsar Føroyar.
Og skal lyndi hansara lýsast við einum orði, er tað bjartskygni:
“Altíð tað grør í føroyskum haga.”
“Okur skulu rógva, so leingi okur eru omaná.”
Hetta vóru orðingar, hann vendi aftur til – aftur og aftur.
Seinasta løtan var fyri minni enn viku síðan. Og aftur hesaferð sótu vit sam­an, vit fýra, sum hittust í Húsavík fyri 43 árum síð­ani. Hesin lívsfúsi maður út­møddur í sjúkrasong síni. Eg mintist aftur á fyrsta savn hansara – yrkingarnar, sum kendust okkum, ið tá vóru ung, sum eitt frískligt fleyr, og eg endurgav eftir minn­inum henda gripin úr rúgvuni:

“Sí Haggard á hesti,
Reyði rennur,
skinið, ljósið, sólin
maður og hestur
eldur.

O teir ríða
ríða
inn í sólina

(“Heimkoma”, 1966)

Tá fór eitt sorgblítt bros um bleikdæmda andlitið. Vit høvdu sagt hvørjum øðrum far­væl.
Góði Steinbjørn!
Tú ert hjá okkum – so ljós­livandi – fyrst og fremst hjá konu tíni, børnum, ver­børnum og abbabørnum. Men eisini hjá okkum, sum á lívsleiðini fingu tann framí­hjárætt at kunna teljast mill­um tínar vinir.
Onkursvegna høvir tað væl, at tú stendur undir børu summarmáladag, nú ljósið av álvara vinnur á myrkrinum, og aftur vella nøkur orð úr fyrsta savni tínum í minnið:

“Havið fløðir og fjarar,
og sólin er ævigur eldur.”

Hvíl í friði!
---------
Árni Dahl