At ferðast er at liva.
Tað segði Hans Christian Andersen.
Ella skulu vit siga, at hann var tann fyrsti, sum segði júst hetta. Tann fyrsti, sum vit vita um.
Síðani eru orðini endurtikin óteljandi ferðir sum aðrar slíkar staðfestingar, sum ikki eru vísindaliga prógvaðar, men kunnu setast undir yvirskriftina religión ella pátrúgv, sum eru tað sama, hóast orðabókin sigur nakað annað.
Annað dømi er, at torført er at spáa, ikki minst um framtíðina. Tað segði Storm P.
Ella, at tað regnaði bara tvær ferðir hjá okkum í síðstu viku. Eina ferð í tríggjar dagar og eina ferð í fýra dagar.
Tað segði ein maður úr Bergen.
At ferðast er at liva, segði Hans Christian. Tað var tað ivaleyst eisini, áðrenn flogfarið varð uppfunnið.
Skaldið varð ongantíð steðgað í einum idiotiskum pseudotrygdareftirliti og misti pennin, tí 100,01 millilitur av blekki vóru í honum.
Hann noyddist heldur ikki at stinga ferðaseðilin í eina spæliautomat og trýsta 77 tøl fyri at sleppa av stað. Og síðani standa í longum hala fyri at sleppa av við kuffertið.
Tá er lagamanni at siga, at ferðing er lív.
At ferðast er at liva er gott at minna á, nú summarfrítíðin júst er liðug, og heystfrítíðin kemur um nøkur fá fríkorter.
Eg skal tó, uttan at rodna, viðganga, at viðhvørt, tá eg endiliga eri komin gjøgnum allar forðingarnar í teimum stóru fráfaringarhøllunum og sveittandi siti kroystur har afturi í flogfarinum og flogfarið fer ikki av stað, men verður standandi og eingin sigur nakað, tá hugsi eg, skal eg viðganga: hvat fanin geri eg her? Hví eri eg ikki bara heima? Hví alt hetta drepandi stríðið fyri at liva?
Og so tey óndu hotellrúmini. Tey stóru og marglætislíku, sum minna um eitt kapell meira enn nakað annað. Steindeyð, hava onga sál. Eri eg tann fyrsti, sum búgvi her?
Vindeygað má ikki latast upp, tí ektað luft órógvar luftskiftisskipanina. Inniluft hoyrist ikki. Men tað ger ravmagnaða luftskiftið, alla náttina.
Hans Christian kundi lata vindeyguni upp, har sum hann gisti og livdi, og anda ektaða luft í seg, áðrenn hann skrivaði at ferðast er at liva við fulla fyllipenninum, sum hann slapp at hava við sær í rossavogninum ella um borð á seglskipinum, uttan at hava hann í serligum plastposa, tí slíkt var ikki uppfunnið tá.
Tá fingu fólk sálina við sær, tá tey ferðaðust, tí ferðin var ikki so stór. Tey, sum í dag sigla, tí tey als ikki tora at flúgva, siga tað sama, tí tey tora ikki at viðganga, at tey tora ikki at flúgva. Vit hava sálina við okkum, siga tey. Tit, sum flúgva millum 800 og 900 km/t, fáa sálina konfiskeraða í innskrivingini. Spæliautomatin etur hana. Fanin tekur hana í pant.
Tey bíligu hotellrúmini skeivu megin høvuðsjarnbreytarstøðina í Keypmannahavn, sum eg plagi at gista í, eru so lítil, at eg noyðist at seta stólin upp á skápið fyri at kunna seta kuffertið frá mær.
Men hesi rúmini hava sál og søgu. Skeinurnar og blettirnir á veggjunum siga tær, at her hava onnur búð. Vindeygað kann vera opið, og vaskið er tipt og songin er smøl og sjónvarpið kavar.
Tað er verri enn so altíð eitt ævintýr at ferðast.
Tað segði Hans Christian ikki.
Eg sigi, at ferðast er ofta ein deyðanumnæruppliving.
