Nú ein dagin spurdi tíðindakvinna í Kringvarpinum ein politikara: “Hevur títt døgn fleiri tímar enn mítt?” Og á permuni á blaði, ið verður borið kostnaðarfrítt í hvørt hús, stendur “Kundi hugsað mær, at døgnið var 48 tímar”. Eisini sæst javnan, at fyritøkur lýsa við, at tær hava “døgntænastu”. – Hvat er hent við okkara egna orði “samdøgur”?
Tá ið ein dansklig orðing verður fest á blað, elvir hon til málspillu. Her mugu blaðfólk vera so mikið at sær komin, at tey laga til og ritstýra, so tað er vandaligt mál, ið kemur á prent. Og ikki minst hava kringvarpsfólk serligar skyldur.
Eg fari at endurgeva tað, ið stendur um hetta í ritinum Orðafari, sum í mong ár var málgagnið hjá Málnevndini. Her úr riti nr. 43, mars 1996: “Summi teirra, ið bera okkum tíðindi, nýta javnan hitt óføroyska orðið "døgn". Hitt rætta føroyska orðið er “samdøgur”. "Døgntænasta" t.d. átti tí at itið “samdøgurstænasta”.”
Fólk, ið eru óhjálpin, hava tørv á samdøgurshjálp, og ein samdøgursstovnur er ein stovnur, sum hýsir fólki alt samdøgrið. Eitt samdøgurslag er lætt tónleikalag, sum bert er frammi eina tíð o.s.fr.
Í hesum viðfangi kann verða lagt aftur at, at danska orðingin “í loypi av” ella “í leypi av”, t.e. at nakað hendir, meðan eitt ávíst tíðarbil ella tíðarskeið líður, nevnist á føroyskum “eftir”, t. d. eftir einum samdøgri, eftir einum tíma, eftir einum degi, eftir einari nátt og eftir einum mánað.
