Hanna Mereta Michelsen, starvsfólk á Dimmalætting, og Simona Weihe, starvsfólk á Sosialinum
-------------------------
Í dag eru Dimmalætting og Sosialurin einastu avísir, ið eftir eru á marknaðinum. Treyðugt so at ikki okkurt annað hissini blað av og á sæst, men tað er so alt.
Seinastu 5-6 árini hava verið strævin hjá okkum sum starvsfólkum at koma ígjøgnum.
Vit hava sagt nógvum góðum starvsfeløgum farvæl, eru farin niður í løn og hava arbeitt undir størri og størri trýsti.
Hetta hava vit og okkara starvsfelagar gingið við til fyri at bjarga okkara arbeiðsplássum gjøgnum kreppuárini. Tí vit hava trúð upp á framtíðina.
Men sum um fíggjarkreppa ikki er nóg mikið at stríðast við, so upptrappa politikararnir nú kappingina á lýsingamarknaðinum. Vit siga sjálvsagt politikararnir, tí tað eru teir, sum stýra Kringvarpinum, sum í hesum døgum tykist herða kappingina við privatu miðlarnar.
At vit gera vart við okkum er sjálvsagt tí, at eftir okkara hugsan er tað so burturvið, at almenna Kringvarpið skal vera okkara harðasti kappingarneyti. Teir hava hóast alt 60 milliónir krónur um árið at gera gott við.
Við so skeiklaðari kapping er tað, vit hava at síggja fram til, at okkara arbeiðspláss verða skumpað longur út á eggina. Og tað er bara so órímiligt, at almennur stovnur skal vera við til at taka grundarlagið undan einum heilum vinnuøki.
Verður ongin broyting, so hevur – frá okkara sjónarhorni – øll tillagingin av Dimmalætting og Sosialinum verið til onga nyttu.
Og ikki minst tá vit hugsað um allar tær tungu løturnar á okkara arbeiðsplássum, sum vit øll – farin og verandi – hava havt.
