Persónliga haldi eg Heini rakti ordiliga væl, við vakurleikadrotning og dannebrog, og hansara mynd hevur so sanniliga sett gongd á ein av sterkastu súlunum í fólkaræðinum, nevniliga kjakið. Onkur følir at Festirstein fer um mark, og tað eru tey í sínum fulla rætti til at halda og siga, tí tað er ein forbankað torfør javnvág, sum man ikki altíð eigur at insistera uppá at definera einsamallur. Tað má ongantíð blíva eitt endamál í sær sjálvum at gera fólki fortreð, men hinvegin kanst tú heldur ikki altíð stýra hvør fær ilt av hvørjum, tí fólk eru so ymisk.
Alt hetta kjakið um eina tekning er í veruleikanum eitt heilsutekin um eitt vælvirkandi fólkaræði, har nógv tíbetur tora at brúka sín rætt til at siga sína hjartans hugsan. Kritikkur nýtist ikki at vera niðurbrótandi, hann kann eisini vera BROYTANDI, uppá ein positivan og konstruktivan og stuttligan máta. Í so máta hava vit brúk fyri satiru í Føroyum og eiga at fagna teimum sum duga og tora at skapa okkurt stuttligt burturúr tí turru politisku skipanini.
