við sáðunum í, og mjølið var ógvuliga væl dámt av fólki. Dánjal hevði úr at gera, tað stóð bara á at mala. Eiko sigur, at hann minnist Dánjal sum ein ógvuliga fittan, dámligan og siðiligan mann. Hann sá út

hjálptu okkum at koma so frægt sum yvirhøvur at eiga ein bil. Vit mugu ansa eftir, at hjólini ikki mala ov skjótt. Tað eru fleiri enn eg inni her, sum minnast kreppuna í hálvfemsunum. Hóast vit ikki