fylgjast. Vit eru einir fýra í bóndans bili saman við veðrinum, sum øll ferðin snýr seg um. Harur og havhestur Bóndin er tíðindafróður og sigur frá staðarnøvnum og tilburðum, sum verið hava, meðan vit koyra

Várróðurin á Norðhavinum: Veðrið er gráligt, og tað rekur upp í ættina. Onkur havhestur fer sveimandi. Viðhvørt yvir aldukambinum, og viðhvørt dalar hann niður í millum ryggirnar og hvørvur eina løtu.

mannamúgva, sum plagdi at vera á Kolbrúnni, tá ið skipini komu undan Íslandi ella Grønlandi, ella tá ið Havhestur, Tjaldrið, Kataritiza og Barjama løgdu til?.. mannamúgvan sang so tað gnelti í: For unto us a Child

skjótt koma á landnyrðingi.? Hann mugu vit nevna: ?Tað kann vera so ymist, sum talar fyri tí: nógvur havhestur í berginum, nógvur mureldur í sjónum; men tað er ikki altíð, mjørkin liggur og kleimist, um hann

enn 200 ár síðan, at havhestur festi búgv her á oyggjunum, og er hann nørdur nógv síðan tá. Hon lýsir munin millum lívshættirnar hjá bøgu og steggja, og greiðir frá, hvussu havhestur reiðrast, búleikast