framum, gjørdi Jóannes Eidesgaard kunnugt á Facebook. Hevði Jóannes Eidesgaard hildið seg til sín egna flokk – ja so hevði tað verið Páll á Reynatúgvu sum hevði fingið síðsta varasessin hjá Tjóðveldinum

Brontë (1818-1848), ið fyrstu árini er uppreistrarsinnaður outsidari, men skjótt finnur trúnna á eina egna rødd og skrivar hugtakandi klassisku kærleikssøguna Harðveðurs hæddir (Wuthering Heights) í 1847.

dømi um, at vit hava eitt rúmligt og frælst fólkaræði. Politiska sannføringin er persónlig og tín egna, og hana kann eingin bara soleiðis taka frá tær. Eingin sigur, at politiska hugsjónin er partur av

1000 ymisk mál, ráða fyri, hvat vit fara at halda verða rætt um trý ár, tá heimssamfelagið og okkara egna samfelag hevur flutt seg fleiri fjórðingar við kós inn í framtíðina? Vita løgtingsfólkini í dag, hvat

sjálvur, seta seg inn í viðurskiftini her suðuri. Ogor liva ogra egna lív her suðuri, við ogra egnu mentan, ja, næstan eisini við ogra egna máli. (Smádrongurin úr Leirvík hevði verið á barnamøti í Leirvík

og betrast fyri millum annað lesandi og kvinnur, ið eiga for tíðliga. Eisini skulu fólk, ið hava egna fyritøku verða betur stillað í mun til barsilsskipanina. Foreldur skulu hava frælsið at skipa bar

tí ríkismarki, sum var Danmarkar og Føroya millum sambært altjóða lóg. Nú høvdu vit fingið okkara egna landskassa, eins og danir høvdu sín. Nú var spurningurin, hvør dugdi betri at húsast – føroyingar

gera!“ – „Haldi tey flestu eru ímóti, at tað almenna skal rinda løn, tí mammur velja at ansa sínum egna barni heima, uttan at tær bidraga til felagskassan!“ og „Við hesi gongdini fer samgongan at syndra

er ikki altíð, at vit gera okkum so nógvan ómak við “at rokna tað út” – ofta er tað tiltrúgvin til egna mátt og megi sum er drívmegin, sum drívur okkum at náa okkara dreymum um sjálvbjargni og sjálvræði [...] er ikki altíð, at vit gera okkum so nógvan ómak við “at rokna tað út” – ofta er tað tiltrúgvin til egna mátt og megi sum er drívmegin, sum drívur okkum at náa okkara dreymum um sjálvbjargni og sjálvræði

Sum útgangspunkt haldi eg at flestu føroyingar ynskja at seta føtur undir egið borð, og at eiga sín egna bústað. Landið eigur at hjálpa teimum ið hava tørv á hjálp. Tað almenna eigur ikki at taka pengar