og Letters From Iwo Jima. Kríggið í Vietnam hevur eisini verið viðgjørt í nógvum stórum filmum, og her er tónin ofta kritiskur. Stórfilmar sum Platoon, Apocalypse Now og The Deer Hunter hava á hvør sín
tykkum, Anna Katrina og børn, tað verður sagt, at tíðin lekir øll sár, men arrini tey standa eftir. Her á myndini er Sámal enn ungur og enn á sýnini, nú er hann farin handan sýn. Ein sælur friður um andlitsbrá
Jógvan Mørkøre, samfelagsfrøðingur og Magni Laksafoss, búskaparfrøðingur. Sum tað sæst í aðrari grein her á vinnusíðunum, hava kommunurnar í Suðuroy biðið teir báðar serfrøðingarnar vera við í einum arbeiði
men longu tá vóru øll hesi fyrr nevndu punkt komin undir land og vóru bara eftir at seta í verk. Men her kom trupulleikin. Stjórin saman við minnilutanum og hansara aliansa arbeiddi alt tað, teir vóru mentir
fáa gomlu læknahúsini við Garðavegin til umlættingarheim fyri “autistisk” børn úr øllum landinum. Her var sjálvandi stórur tørvur. Foreldur, ið høvdu smá børn við “autismu” , sum jú vóru ov smá at lata
at føroyingar mugu tryggja sær hesi viðurskifti, áðrenn farið verður á fund ella í kapping. Her hevur ítrótturin gingið undan og víst vegin, so tí er tað harmiligt og hugstoytt, skulu landsins
kommuna longu hevur víst sín solidaritet við at taka fleiri smærri kommunur upp í Tórshavnar kommunu, her hugsi eg um bygdir og oyggjar, ið liggja kring Havnina, og hevur tí Tórshavnar kommuna longu framt
hevur hildið fast uppá grundlógartryggjaða pressufrælsið, og tað haldi eg eisini, at man skal. Men her fáa vit so ein samsanstoyt millum tvær mentanir, tí man hevur ikki givið sær fær um, hvat hetta kundi
vitandi keldum, at fyrstu nøvnini á stóra tónleikatiltakinum í Havn eru um at koma upp á pláss, og her er talan um sera spennandi føroysk nøvn, ið umboða fleiri ættarlið og tónlistarlig rák. Eftir øllum
skulu vera úti á markini; annar skal verða tikin við, og annar skal verða latin eftir. Dagurin Jesus her tosar um hevur enn ikki verið, men liggur fyri framman. Tí er ávaring Hansara altíð tíðarhóskandi,
