konfronterede fortiden. Og vi står op for fremtiden. Hvad det indebærer, det oplevede vi for fuld kraft i starten af året. Lige nu virker det langt væk. Der er måske en stemning af, at vi kan ånde lettet
“tænastu” hugsanina og fara at hugsað og veita menniskjanum í samfelagnum tey rættindi tey eiga – í kraft av at vera menniskju. Einki minni kann ein vænta av einum nútíðarsamfelagið. Vit mugu nú staðfesta
tráandi mundi hyggja; Tá villu sjógvarnir ýldu hátt, og eingin viti sást skyggja; men tá ið mær eingin kraft er longur á bylgjuhavinum Harrin gongur Í síðstu, myrku náttarvakt. Tá síðsi stormurin tagnar her
sváru likamsneyð var hann mentur at siga eitt troystandi orð til syrgjandi faðir og móður sína, og ta kraft fekk hann omanifrá, frá Gudi í himli, honum sum hann nú er komin til. Tosa sum minst Eitt sum hevur
Hann mær nær vil allar dagar vera veita náði mær til hvørja tíð, hvørja tunga stúran hann vil bera. »Kraft og ráð«, so eru orð hans blíð. Hann vil verja hvørt eitt barn sítt kæra, metta sálir við sítt náðiborð
Fyri tykkum, Olevina, børn og systkin, gerst tíðin óiva einslig eina skamma stund, nú ein berandi kraft er burtur. Tað er tí gott at halda sær fyri eyga, at tíðin lekjur øll sár, eisini tykkara. Stórmenni
Í 70 -árunum bleiv dúgliga arbeitt við at fáa flakavirkið í bygdina og arbeiddi felagið av allari kraft við Jógvani á odda. Hann sat eisini sum formaður í Ungmannafelagnum Virkinum og var við at leggja
goymd sum eitt vakurt minni, ið altíð fer at standa sum ein varði. Guð gevi øllum tínum kæru styrki, kraft og mót at koma víðari. Takk fyri blómurnar á vegnum Takk fyri sól og hita, tú gav Takk fyri ró tú
Olaf, tú segði so væl frá uppi í svimjihylinum, hvussu tínir forfedrar leitaðu til Jesus og fingu kraft ígjøgnum henda sálm: Kom i den sidste nattevagt I en af mine kæres dragt, Og sæt dig ved min side
skriva. Eg mammu míni vildi gjørt alt gott ta stund eg livi; og Jesus, vildi tú meg ført og tína kraft mær givið. Og eg mín pápa líða vil, tí hann er okkum góður, ein góðan drong Gud ger meg til hjálp